Queremos contar historias. Un impulso ingobernable. Estou impartindo unhas aulas de escrita creativa, un curso onde estes días compareceron Juan Rulfo e Jim Jarmusch. Tamén Stephen King: «En última instancia, só hai dous segredos: prestar atención ao que fai a xente ao teu redor e contar o que ves», ensinounos en Mentres escribo. Observar e ser fiel a unha visión en cada palabra. Con vontade semellante frecuento un bar recóndito de Santiago onde unha man reproduciu cun rotulador, na parte inferior da barra, un poema airoso de Andrea Nunes Brións: «Non todas preferimos o paxaro na man, / a outras danos polo cento voando». Alí adoitan xuntarse aves diversas ás que admiro en silencio, alí se me aparecen os amigos coas súas artes espontáneas, alí tento prestarlle atención a un mundo que se está poñendo moi incomprensible. Un día saín do bar cunha idea prometedora para planificar unha novela, pero cheguei á casa e descubrín que me agardaba no sofá un pracer descoñecido. O pracer de non escribila. O pracer de verme dentro desa historia a través dunha agradable divagación, xusto antes de caer rendido na cama, mirando por enriba do ombreiro as limitacións das miñas palabras, tan insignificantes en comparación coas doces opulencias dun soño. Nunhas semanas remato de impartir o curso. E daquela heille pedir colaboración a Lilian Hellmann e a Montserrat Roig. Tamén lles desexarei sorte aos meus alumnos. Coñezo os seus proxectos, narracións en diferentes formatos que oxalá saquen adiante. Quero que nunca deixen de escribir, que insistan no impulso ingobernable, que cheguen ao final do camiño. Pero non lles confesarei que existe unha droga aínda máis dura, que ando enganchadísimo a un narcótico superior. Durante anos, Mempo Giardinelli deixou que un libro de relatos se imaxinase só. Voaba libre coma os paxaros do meu bar recóndito, resistíase a tomar terra. Ata que ao cabo dun tempo, tras duros combates coa súa imaxinación, non lle quedou máis remedio que escribilo. Ocorreu en 1981. Titulouno Vidas ejemplares e inclúe retratos de bohemios, asasinos e seguidores de Vélez Sarsfield. Así a todo, unha frase do Decamerón de Passolini seguía baténdolle con forza na cabeza. Unha pregunta que expresa a sensación coa que a miúdo volvo á casa dende o meu bar de confianza, rumbo a fantasías endexamais escritas: «Para que producir unha obra, se é tan fermoso soñar con ela?».