Quería ver un thriller, pero batín coas comedias. Quería ver un drama, pero estiven cabalgando polos wésterns. Quería camiñar polos documentais, pero acabei correndo polos biopics. Asumín o desastre: media hora despois, non quería ver nada. Ocorre que ás veces, diante da pantalla, unha forza maligna nos inhabilita para seguir unha liña recta. Unha forza que nos dispersa polo catálogo dunha plataforma para deixarnos sen folgos no cabo dunha exploración en balde, ese tempo fatal que consumimos co presentimento de estar asistindo a unha caída en picado. A nosa. Unha caída da plataforma. Unha caída fóra de catálogo. Unha caída nada libre. O impacto adoita concedernos unha sensación fronteiriza co ridículo: un malestar de última xeración. E tamén canseira, pero unha canseira alén do corpo, un esgotamento tirando a metafísico, unha punción de natureza non identificada. Describiuna Fernando Pessoa no papel estelar de Álvaro de Campos: “Não. / Cansaço por quê? / É uma sensação abstrata / Da vida concreta / Qualquer coisa como um grito / Por dar”. En efecto. Un berro por darlle ao televisor cando dimitimos da liña recta. Cando nos sentimos atrapados nun deses naufraxios da vida diaria, incomprensibles para as xeracións anteriores, que delatan estraños movementos na nosa fosa abisal. Fracturas que exercen o seu efecto por acumulación con outras: sermos incapaces de escoller un filme, a medra da impaciencia, o triunfo da dispersión, ese malestar seguinte a querermos saber da guerra en Ucraína e caer nunha receita de risotto con verduras. Sentín o efecto dunha apisoadora pasándome por enriba cando apaguei a televisión. Avanzaba a medianoite. Os meus gatos, intelixencias superiores, durmían coma budas satisfeitos. Dun punto a outro. En liña recta. Eu durmiría co coitelo entre os dentes, como canta Grande Amore en Pelea. Pelexando en soños contra o negro da pantalla. Canso da última exploración no baleiro, canso de que nos pretendan sempre en diagonal, tensos e transhumantes, canso de non lembrar como era non estar canso deste cansazo. De novo Álvaro de Campos: «Não, cansaço não é… / É eu estar existindo / E também o mundo, / Com tudo aquilo que contém, / Como tudo aquilo que nele se desdobra / E afinal é a mesma coisa variada em cópias iguais». Eu só quería ver unha película. Ir en liña recta, aquilo que faciamos antes deste cataclismo.