Dirixícheste á caixa do supermercado e alguén te adiantou manexando o carriño coma un piloto anfetamínico de Fórmula 1, xusto cando te dispuñas a colocar a túa compra no mostrador. Entraches nun establecemento público para solventar un trámite, saudaches as persoas que estaban agardando antes ca ti —un «bo día» a media voz, coa vehemencia xusta— e recibiches un silencio monástico por resposta. Cruzaches por un paso de peóns e vícheste obrigado a unha carreira final porque o vehículo que se aproximaba, posuído polo espírito do diaño sobre rodas, non quixo erguer o pé do acelerador. Recibiches a mensaxe dunha institución convidándote a participar nunhas xornadas culturais, respondiches que non poderías asistir por mor doutro compromiso, e aí se cortou a comunicación. Levaches un considerable trompazo no ombro dobrando unha esquina e o teu atacante —un metro noventa e cinco embutido nun plumífero negro— non tivo un xesto de desculpa. Estiveches no cine vendo esa película que tanto agardabas e os móbiles non pararon de iluminarse a discreción, estragando o intre en que a única luz debía de ser a dos ollos de Cate Blanchett. O tren chegou ao seu destino e tentaches acceder ao corredor para saír cando pensabas que che correspondería, pero non puideches ante un grupo de pasaxeiros cuxo ritmo de vida os inhabilitaba para mirarte. Solicitaches axuda humanitaria a un teléfono para emitir unha factura —xa non lembrabas o tempo que levabas atrapado nesa sede electrónica— e unha voz displicente propuxo que, para solucionar o asunto, atenderas as directrices dun PDF de corenta páxinas que tiñas na bandexa do correo. Estiveches nun concerto con ánimo de escoitar música e non pediches moito, só que o volume duns tipos que falaban a teu carón dunhas intrigas da política local non seguise en aumento. Camiñaches baixo a cornixa dun edificio para protexerte da chuvia e fuches ti, no límite do cara a cara, dirías que no clímax dun western de Sergio Leone, quen tivo que apartarse para que pasase un individuo (con paraugas) que viña en dirección contraria. Remataches a semana nunha estraña corda frouxa, considerando os motivos do anacoreta, vencido pola constancia do inverno. Agora volves a Horacio Castellanos Moya e a esa guía do abismo que é Envejece un perro tras los cristales: «¿Te hace falta regresar al infierno de la paranoia y el fervor cotidiano?». Comezas a remontar.