Un home faleceu en Santiago de camiño ao hospital, nunha ambulancia que acudiu ao encontro co seu derradeiro alento. Vivía na rúa, entre a praza de Cervantes e os soportais da Acibechería, onde pernoctaba en compaña da súa cadela. Cando os sanitarios o levaron de alí, consciente de estarse despedindo da vida, deulle tempo a agarrar a man dos veciños que tentaron valerlle. O silencio da tardiña volveuse espeso, ofensivo. E o recuncho onde durmía, o seu leito de pedra, quedou baleiro para sempre. Polo lugar pasou despois unha parella abrazándose e un neno dando reviravoltas. Peregrinos cara ao Obradoiro. Todos sen saber que alí, un minuto antes, se apagara o corazón dun home. Que insistencia tan salvaxe, a da vida. E que difícil describir ese tránsito posterior a un morto.
Unha cidade fracasa cando permite que haxa xente vivindo na rúa, por moito que se interprete como unha decisión persoal. Poucas veces se escoitan as verdadeiras razóns, nin se coñece que hai detrás duns ollos nos que case ninguén repara. Ocorre en demasiados sitios. Pero ese drama eleva o seu significado nunha urbe como Santiago, afeita a presumir de cifras turísticas, de espiritualidade profunda, de capitalidade integradora. Adquire unha dimensión aínda máis terrible porque un home sen teito púxose a morrer a escasos metros da catedral. Nunha zona conquistada polo turismo, pero onde aínda hai veciños que se preocupan por quen se atopa en situación límite. Así sobrevivía o falecido: coa axuda de quen se recoñecía nos seus ollos. Nalgún despacho miraron para outro lado. Será difícil esquecer esa indiferenza.
Ao día seguinte, nunha mañá que xa parecía presentir o outono, houbo quen lle levou flores ao home que partiu en silencio. Contáronse detalles da súa biografía e lembrouse o agarimo que espertaba en quen tivo a sorte de tratalo. A vida, coa súa forza implacable, seguiu abríndose paso pola pedra onde se deitaba pola noite, con novos viandantes que atravesaron o lugar onde durmía. Hai demasiada xente que non queremos ver, historias que non queremos escoitar, traxedias que non queremos sentir. Un home perdeu o alento da vida á intemperie, con vistas á catedral de Santiago. «La belleza y la luz, solo por serlo, tienen que llegar tarde o temprano», escribiu Rafael Barrett. Estamos en tensión. Perdón por esta rabia desordenada.