A Blanco Amor non lle chistaba a estética do turismo masivo, abondosa en sandalias ou pantalóns curtos, e aínda menos a fauna hippy que nos derradeiros anos do franquismo proliferaba nalgunhas cidades como Barcelona. «Van uniformemente sucios y no obstante enjoyados con absurdos perendengues colgados del pescuezo como miembros de no se sabe qué órdenes internacionales del cisco y la mugre», observou en abril de 1971, durante unha estancia na capital catalá. Pero ese xuízo, a primeira vista bastante severo, tiña unha certa lóxica. O autor de A esmorga exhibía con orgullo aires de dandi: «Había en su pelo blanco, en su fular, en su elegancia húmeda, una cosa de recién desembarcado», describiuno Umbral despois da súa morte. A distinción dun cabaleiro de estirpe wildeana non casaba coas vantaxes do vestiario desleixado.
Ese irmos vestidos co primeiro que temos á man, costume frecuente nestes días de praia, entrou con forza no ámbito laboral dende que a pandemia obrigou a moitos a producir dende a casa. Saias e gravatas convertéronse en camisetas de durmir; o capitalismo, ao que todo lle senta ben, seguiu xirando sen problemas. No entanto, tempo antes do virus, un grupo de avanzados no asunto de traballar sen saír da tobeira levabamos xa media vida choiando con pintas pouco edificantes que, sen dúbida, non entusiasmarían a Blanco Amor.
Imaxino que haberá quen idealice o oficio de escribir ata o extremo de pensar que unha prosa pimpante depende dun determinado fondo de armario. Pero teño para min que hai pouco fular, pouca elegancia húmida e pouco estilo de fresco desembarcado no aspecto de quen bota dez horas ao día, encerrado na casa, diante dun ordenador.
Souben que Carlos Zanón é un gran defensor de escribir en pixama: non quitar esa peza en todo o día provócalle unha sensación de abandono que excita a súa creatividade. Estou de acordo. Longa vida á imaxinación que nos concede o uniforme de durmir. Así a todo, agora que xa ventamos setembro e facemos promesas de cambio, estou por comezar as tarefas diarias, nesta tempada, vestido de domingo e con distinción de xentilhome, resistíndome á tentación da camiseta esburacada. Coincido en que a despreocupación estética predispón á prosa creativa. Aínda que desta vez penso experimentar: só será ao final da xornada cando caerei, xa rendido, nese abandono tan indicado para a fantasía. En pixama, en sandalias de goma ou colgando uns perendengues medio hippies do pescozo. Pero antes pasarei o día enteiro tan impecable como Blanco Amor, criticando o mal que van algúns por Barcelona.