O 30 de xuño remata o prazo para trocar as pesetas a euros. No Banco de España din que aínda conservamos unha cantidade nada desprezable de cartos na vella moeda, cálculo que se achega a máis de mil cincocentos millóns de euros. Sorprende que aínda haxa xente que garda diñeiro obsoleto na casa, pero quizais lle poidamos atopar unha explicación nese apego, ás veces bastante absurdo, que espertan en nós algúns obxectos, por estraños ou insignificantes que resulten ante a mirada allea. Non sabemos como, pero hai chismes que se meten nas nosas vidas e logo custa ferro e fariña desfacerse deles. Un mecheiro que peregrina polo salón sen dar lume dende hai anos, unha pinza da roupa que colleu sitio nun armario da cociña, lonxe do seu cometido no tendal, un bolígrafo que leva séculos agoniando e apenas consegue redactar media lista da compra. Non teñen valor sentimental, non son imprescindibles. Pero están aí. Algúns, os máis resistentes, dende o tempo das pesetas.
Hai quen sostén que na era do streaming cómpre mercar películas e series en formato físico máis ca nunca, apoiándose nun acto de rebeldía. Un argumento a favor é que así gozamos da propiedade total sobre unha obra que perderiamos en caso de que a plataforma correspondente decidise retirala do seu catálogo. Un argumento en contra, que as mudanzas se converten nun auténtico melodrama se a esa práctica lle sumamos a acumulación de libros. Así a todo, que a xente volva adquirir películas semella unha batalla perdida, en parte unha aspiración sen lóxica, pero quen sabe. Se cadra está por chegar a era da vinilización ao cinema doméstico e de aquí a uns anos aínda levamos unha sorpresa. Os obxectos son misteriosos. Tras varias enchentes de series en plataformas durante o pasado mes, teño máis fresca ca ningunha Fuga en Dannemora, a única que vin en formato físico. Quizais porque antes a sostiven nas miñas mans. E porque o tacto, xa se sabe, ten unha memoria clandestina.
O diñeiro en metálico está en retroceso, coma todo o apalpable. A pandemia acelerou a vixencia do pagamento electrónico, e a min non me convence. Imaxino alguén chegado o día 29 de xuño, xa no límite do prazo, cuns cantos daqueles billetes coa faciana de Galdós ou Rosalía para logo volver á casa cuns prosaicos euros no peto, consciente de que ese papel brillante tamén desaparecerá. Ou ao emérito poñendo á venda en eBay a máquina que seica tiña para contar nos follatos que traía de Abu Dhabi. A desaparición dos cartos de toda a vida vainos privar da secuencia clásica do gánster remexéndose nunha cama de dólares frescos, e fará que vexamos con ollos aínda máis melancólicos o desenlace de Atraco perfecto, cando saen voando os billetes no aeroporto ante o xesto petrificado de Sterling Hayden. As moedas pequenas xa están imitando o curso definitivo deses obxectos que nos acompañan sobre un cinceiro sen que saibamos a razón, pinzas deslocalizadas ou bolígrafos secos. Non sei se é unha desgraza. Pero si que o novo diñeiro impalpable, soberbio e definitivo, siga tan mal repartido como aqueloutro que a maioría da xente ía tocando o xusto.