O momento máis emotivo de You Don't Nomi, documental que defende a transcendencia de Showgirls, desátase cando Elisabeth Berkley reaparece diante dos seus admiradores nunha sesión en Hollywood Forever, o cemiterio das estrelas. «Esta noite é coma pechar o círculo dun xeito máxico, xa que non puiden gozar da experiencia de amor dunha proxección con xente que a apreciase», explica a actriz con sorpresa, impresionada pola ovación do público. O filme de Paul Verhoeven, que segue celebrando o vinte e cinco aniversario da súa calamitosa estrea, forma parte dese grupo de películas malísimas que hoxe amamos perigosamente, vistas dende a complicidade do camp. Tampouco é difícil caer rendido ante a Elizabeth Berkley contemporánea: estás vendo a inaccesible stripper dos noventa que soñaba con reinar en Las Vegas, deusa do erotismo pedestre, e ao tempo tes a sensación de que acabas de atoparte coa túa mellor amiga da EXB. Quizais con aquela compañeira de pupitre que dominaba a arte de deter o mundo coa súa risa invencible.
Os vellos amigos distínguense en ocasións ás apalpadas, como facía Javier Reverte con Dimitris Tsiribis, dono dun restaurante en Ítaca que o levaba a pescar nunha dorna mentres lle recitaba en grego clásico o comezo da Odisea. Atopábanse e medían o tempo comparando o volume crecente das súas barrigas, antes de dárense uns abrazos tremendos. O Castelao exiliado seica devecía por cuspirlle a Risco, convertido en franquista, para sentirse en condicións de darlle despois unha aperta e chorar polos días da revista Nós. Non chegaron a reconciliarse en público, diante das cámaras, como si puido facer Elizabeth Berkley coa xente que a vilipendiou por interpretar a Nomi Malone. «Ten a ollada perdida dunha boneca inchable», dixeron os despistados en The New York Times. En You Don't Nomi sentimos o abrazo da diva, nada rancorosa, que nos absolve a todos. O abrazo da deusa das patacas fritas que mercaba vestidos de Versace sen saber pronunciar o nome da marca, orgullosa das súas unllas de xel. Unha aperta ciclópea, de camarada indulxente, ao xeito das que se daban Reverte e Dimitris no paraíso de Ítaca.
Showgirls, estreada en 1995, pertence a esa época de Hollywood en que a explotación do sexo aínda servía para encher as salas de cine, como aquela terrible Striptease que protagonizou Demi Moore un ano máis tarde. Os tempos mudaron: hoxe hai produtos explícitos de libre acceso e o filme de Paul Verhoeven, para escándalo de ofendidos, alimenta lecturas posfeministas. Lembraba a Elizabeth Berkley na estrafalaria escena de apareamento co seu xefe na piscina, ou compartindo gusto pola comida para cans con Gina Gershon. Pouco máis. Por iso sentín unha gran emoción ao vela agora devolvendo cariños a esgalla en Hollywood Forever, un cuarto de século despois da súa esplendorosa caída, pechando o seu círculo máxico. Como cando te ves sorprendido por ese vello amigo, efectivamente, que vén pola rúa cara a ti ataviado cos vestixios do tempo, cargando cun pasado que tamén é o teu. Querémoste, Nomi Malone que estás en Las Vegas.