Pilar Pallarés redixiu un importante ensaio sobre a obra poética de Carvalho Calero. Titulouno de xeito inspirado, Fillo de Eva.
Fillo de Eva. Entendémolo cando lectores da súa obra poética, tan en silencio esta, en tanto o outro Carvalho, o filólogo, o teórico da literatura, espallaba a súa palabra, o seu maxisterio, pola tribu e facía grande unha literatura humilde: «Tratei á literatura galega como se fose a literatura grega. Aquela literatura humilde é tratada con tanto rigor como se se tratase dunha literatura espléndida».
Carvalho fai referencia á súa obra ensaística máis importante, a Historia da literatura galega contemporánea. A obra de consulta inmediata, necesaria ou imprescindíbel, da que tiramos tantas ideas, tantas intuizóns. O código do que aprendemos tanto, non só de literatura galega.
O vello profesor desempeñaba, na década dos oitenta, un intenso labor divulgativo no campo da sociolingüística e das letras de nós. A súa palabra, que hoxe escoitamos en gravacións, mostra un inconfundíbel ton pedagóxico, mesurado, de bon humor e con faíscas irónicas. A poesía de Carvalho é unha tensión meditativa que percorre os seus versos en substentada intensidade. Hai nela o que P. Pallarés chamara «incapacidade para se entregar á vida», e que aparece precisamente no, para min, mellor poema de Pilar, e que poderiamos titular «O escriba». O poema que cerra o Livro das devoracións.
Ese poeta inábil para a vida que escrebe o que lle excede (din os versos de P. Pallarés) é xa que logo, Carvalho Calero, o fillo de Eva. Porén, na súa obra non está ausente a vida nen o seu gozo, nen o erotismo. Todo iso aparece submetido ao facto de pensar, ao intelectual e reflexivo que cinxe o poema e o refrea. A poesía de Carvalho Calero é a dun home que se debate entre os lindes da súa humanidade e a nostalxia dunha condizón divina. O drama de quen vive contra o seu destino.