Randolph Scott no sur de Madrid

Diego Ameixeiras

FUGAS

Pilar Canicoba

25 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Budd Boetticher sempre facía a mesma película. O guionista Burt Kennedy inventáballe unha historia de vinganza, mandaba a Randolph Scott a cabalgar polo deserto e quedáballe un western brillante de oitenta minutos. Os informativos destes días tamén nos están contando unha mesma película: Madrid dirixida por Díaz Ayuso. Un drama ambientado en Carabanchel, Usera ou Puente de Vallecas, lugares queridos onde se lle multiplican centos de figurantes indignados. Houbo un tempo recente en que acendías a televisión, no apoxeo da cuestión soberanista, e o argumento tampouco variaba: pancartas na praza de Sant Jaume, Puigdemont en fuga, batallas á noitiña en Urquinaona. A película, un thriller coral, sucedía nunha Cataluña desatada. Agora a produción trasladouse de novo a Madrid, cuxos barrios e municipios se estenden polos titulares deste outono que agroma co mesmo aire compunxido da primavera. Se alguén non reescribe con urxencia o guión, o drama iniciado en marzo vai camiño dunha nova apoteose terrorífica, conducido por malos publicistas. «O único que vexo son as bandeiras», dicía aquela triste Anna Lee en Fort Apache, a película de John Ford. Comeza a converterse nunha amarga rutina iso de poñer a televisión a media mañá, á mesma hora en que Randolph Scott xa cabalgou dez millas para vingarse duns foraxidos, e que na televisión aparezan uns traballadores madrileños asustados, figurantes con frase desesperada. Á vista está que protagonizan un filme cada día máis catastrófico.

Hai un turismo escollido que vende experiencias únicas, escapadas sensoriais, bálsamos contra a vida ansiosa. Desvíos grandilocuentes, se atendemos á terminoloxía empregada. Oxalá alguén nos vendese agora unha rutina con economía de medios, unha viaxe ás profundidades dun deses filmes pequenos de Boetticher, unha reiteración onde todo seguise un ritmo pautado, sen máis incertidumes cás necesarias para facturar un argumento efectivo. Un camiño seguro, a experiencia de saírmos á rúa despreocupadamente e despoxarnos deste mal corpo. Rutinas como as de antes de marzo, non como esta de ver medio Madrid tan aflixido, espello avanzado da nosa incertidume. Porque estamos en setembro, o mes do regreso ás grandes rutinas, pero andan as rutinas moi doentes, desencaixadas polo medo. Mesmo hai rutinas, as mellores, que xa non volverán porque nos falta a xente que sabía protagonizalas con brillantez. O pianista Bill Evans tiña a rutina de ser amigo de Scott La Faro, o contrabaixista co que gravou o extraordinario Sunday at the Village Vanguard. Unha rutina que nos deixou unha obra mestra. Sempre se conta que cando La Faro faleceu nun accidente de tráfico, días despois da gravación do álbum, Evans botou unha tempada deambulando por Nova York vestido coas roupas do seu colega. Os directores desta mala película que vivimos lembran pouco esas rutinas desaparecidas. As cifras que tiñan nome e apelidos, un paseo previsto polo barrio, soños reiterados con amigos. Quizais unha cabalgada pendente á beira de Randolph Scott. Polo sur de Madrid e outros territorios queridos.