Diego Ameixeiras ofrece as súas receitas literarias para o confinamento
03 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Abrimos os ollos polas mañás e todo isto que pasa segue aí. Non hai unha palabra que defina ese gancho que nos cruza a mandíbula cando aínda nos estamos desembarazando das sabas. Debería decretarse unha orde de busca e captura para ese substantivo. Aos hospitais fáltanlles máscaras e respiradores, aos idiomas fáltanlles palabras. Quen nos ía dicir que en plena pandemia sufririamos tamén esta falta de previsión do léxico. Desa colisión coa realidade, mentres soa o espertador, só sabemos que se traduce en peso. Un peso alén da linguaxe que arrastramos ata a cociña, mentres nos dispoñemos a preparar café, e xa non nos solta en todo o día. Tampouco temos unha palabra para definir esta estraña nostalxia por un pasado do que apenas nos separan tres semanas. Cadroume estar falando cos rapaces dun instituto cando se suspenderon as clases e xa se ventaba o castigo do confinamento. Non lembro nin os seus nomes nin as súas caras, descoñezo a altura dos seus soños, pero agora non deixo de botalos de menos. E non teño a palabra que diagnostique esta sensación misteriosa. Só este maldito peso. Por sorte, sentín alivio estes días meténdome na pel dos libertarios que describe Bieito Alonso en Anarquistas galegos en América (Galaxia) e coa espléndida El samurái de la Gráflex (Fondo de Cultura Económica), de Daniel Salinas, crónica das aventuras dun combatente xaponés na Revolución Mexicana. Pero aínda así, non conseguín librarme desta sombra. Do peso.
Agora que tanto abundan a metáfora bélica e o discurso solemne, os uniformes e as estatísticas, penso que tamén nos fai falta un poeta que compareza diariamente ante os medios, e sen preguntas filtradas. Pero non un calquera. Refírome a unha especie de Tony Curtis en Espartaco, firme e declamatorio, un guapo Antonino que alente os escravos antes da batalla e chame pola vitoria. Penso que é necesario porque nesta longa noite de confinamento estamos a decatarnos de que cómpre atopar algunhas palabras nunca pronunciadas. Necesitamos atopar explicacións que caiban nun par de sílabas, rápidas e certeiras. Palabras que expliquen iso que sentimos cando os bárbaros falan dos maiores coma se fosen obxectos amortizados, ou cando nos asomamos á fiestra e recibimos unha postal deshabitada desa rúa onde antes nos asaltaban as contraindicacións da vida. Teño a esperanza de que ese poeta descoñecido, aínda que nunca sexa convidado a intervir entre as autoridades, estea agora investigando na súa casa unha fórmula que bautice co substantivo perfecto esta carga terrible que nos esmaga cada mañá, esta intempestiva nostalxia por un tempo recente que nos parecía gris e anódino e agora lamentamos como un amor perdido. Deséxolle a mellor das sortes na súa pelexa coa lingua porque vai ter traballo arreo coa cantidade de sensacións sen nomear que seguiremos a experimentar estes días. Oxalá que cando atope esas palabras e as poña a disposición de todos, sintamos que por fin estamos acurralando este condenado peso. E que nos vexamos na libraría do barrio, Antonino.