-Por que fascina a novela negra. Será que temos unha tara?
-É como subirse a una atracción destas de moita vertixe e moita velocidade. Montámonos para sentir o medo, pero sabemos que estamos protexidos por unha barreira que non vai deixar que caiamos ao abismo. Non sei se é máis por morbo ou para reafirmar a nosa sensación de seguridade. Vou ver as cousas malas que lles pasan aos demais para reafirmar que non me suceden a min. O que intento facer é xusto o contrario. En canto empezas a rascar debaixo de segundo que medos, que horrores, ves que están moito máis preto do que pensas. É sobre o que chamo a atención.
-Como se pode seguir sorprendendo aos lectores máis avantaxados no xénero?
-Podería soltar unha filípica, pero non o sei! Onde vexa sangue, alá vou.
-Con esta novela métese de cheo no xénero no que Galicia, e mesmo Vigo, están acadando renome no panorama nacional. Pensa nunha saga?
-Traballo moito por instinto. Non estou tan pendente de como vai o mundo editorial ou a ficción. Agora mesmo non estou pensando en que será o próximo que escriba. A verdade é que non estou pensando en escribir aínda. O que me adoitan dicir cando presento un libro é que non se parece ao anterior. Cando saquei A memoria da choiva leveina aos Premios Xerais, que son anónimos. Co tempo, souben que a descartaron porque «era de alguén que estaba a tratar de imitar a Pedro Feijoo!».
-Podemos falar dun selo galego?
-Cando se fala do bum da novela negra galega paréceme moi ben sempre que se mencionen a autores de novela negra. A novela de Domingo Villar é novela policial. Tamén o que fan Lito Vila, Manuel Esteban ou Beto Luaces. Pero, se hai un tipo que é a novela negra galega é Diego Ameixeiras. Que se me meta a min nisto e se deixe a Diego atrás revólveme as tripas.
-Existe a novela negra viguesa?
-Non creo absolutamente niso, en que exista unha novela viguesa. Focalizar todo isto en Vigo paréceme o colmo da desfachatez. Ambiento ás historias en Vigo porque son de aí, o neto de Manuel de la Fuente.
-Será esa imaxe tan gris de Vigo nos libros a razón pola que Abel Caballero a quere iluminar tanto?
-Igual non somos de fiar, vaite saber!
-Non só pasan cousas en EE.UU.
-No plano editorial, en España, a xente comeza a estar cansa das historias que sempre acontecen nos mesmos espazos. En Barcelona e Madrid. De súpeto, hai moitísimos libros de éxito sobre o val do Baztán ou sobre a cidade branca (Vitoria). Mikel Santiago estase a converter no Stephen King de Portugalete. Hai unhas historias negras moi potentes das illas Canarias. É un bo momento para todo isto. En Galicia temos material de sobra.
-Chamou á súa porta algunha plataforma. Netflix, por exemplo?
-A memoria da choiva ten os dereitos vendidos para o cine. Xa me parece un milagre estar aquí e vivir disto.
-Os escritores estades a punto de igualar en xiras aos músicos.
-Non teño ningún problema en pasar o día enteiro na estrada. Entendo isto como un diálogo. Aquí, en Moito Conto (A Coruña), pensei que, ademais da presentación, había outro acto. As editoriais comentan os días que estamos dispoñibles porque hai unha resposta das librarías.
-É un deber publicar en galego?
-É difícil, porque o mercado é pequeno, pero sería un erro dar por sentado todos os preceptos que tiven que herdar. Máis alá dese lector militante, se pillas o código, hai miles de persoas esperando que lles contes unha historia. Vou camiño dunha comunidade lectora de 100.000 membros. Como tamén do que vendo fóra, en castelán, pero foi un disparate, un erro moi grande, esquecerse dos lectores en galego durante moitos anos. Están aí e son moitos.
-Volve dedicarlle o libro a Marta. Sempre é a primeira en dar o visto bo?
-É a miña primeira comprobación. Hai unha parte enorme deste traballo que non transcende e é de equipo. Débolle moitísimo a moita xente. Non entendería este traballo sen a presenza dun escritor e, no meu caso, sen a presenza de Marta. Non me sairían igual as historias, sairíanme moito peor.
-Cae algún que outro «Licor do negro café» de vez en cando? Que queda do Pedro Feijoo de Lamatumbá?
-Unha resaca do quince! Un bo recordo, a sensación de telo pasado moi ben, de vivir cousas moi bonitas, pero tamén de pagar un prezo moi alto. Ás veces, cando non hai ninguén na casa, aínda baixo ao estudio, collo o baixo, acendo o ampli, fago bum, bum, vexo que funciona e… apago!