Á intemperie

Os espazos para a escrita, coma para calquera outra arte, son importantes. De aí esa morea de teimas dos creadores á hora de nos enfrontar coa nosa obra. Máis dunha vez convertemos ese medo nunha manía e precisamos xustificar o espazo para convocarmos a inspiración. Virginia Woolf escribía de pé, Agatha Christie na bañeira e Truman Capote só o facía na cama. Houbo un tempo en que o silencio condicionaba a miña concentración e mesmo me obrigaba a madrugar tanto coma Murakami para non sentir ningunha inxerencia sonora, nin tan sequera o latexar dun reloxo. Pero nos últimos anos o ruído das cafetarías mudou nunha música de fondo que tamén empurra as palabras. É algo mental. A cada volta resúltame máis doado construír un espazo, unha illa, en calquera lugar público. Iso si, este proceso á intemperie acáelle a un artigo ou a un texto narrativo. Mais non o vexo para a poesía, unha arte en que hai un esforzo máis intelectual, mesmo físico, concentrado nun tempo lento, pousado. Por iso, para facer poesía nunca imaxino o artista escribindo dun xeito absorbente, sen poder parar. A poesía é outra cousa, ten algo de iluminación e está moi afastada do poeta que todos os anos vexo en Madrid, ao pé dunha libraría, sentado nun tallo, alleo ao vaivén de xente que apenas repara nel. Eu sempre fico fóra, diante do escaparate que exhibe as novidades, e miro de esguello para el. Escribe sobre cuartillas brancas. A súa produción, case fabril, faime reparar no nervio das súas mans e na destreza veloz coa que sementa versos. Cada ano mércolle algo para comprobar se repite as poesías. É unha caza absurda, pero interesante, porque sempre sospeitei que a impostura desa mecánica descansaba en versos aprendidos ou no plaxio. A primeira cuartilla que lle merquei contiña uns versos fondos, de certa altura poética. Hai dous anos, mesmo ousei preguntarlle se eses versos eran orixinais. Nese intre, a súa reacción consistiu primeiro nun silencio furioso e mais nunha ollada aguzada que puña ás claras a amoladura da miña pregunta; logo mirou de recuperar a cuartilla que eu viña de lle mercar e, finalmente, cun fío de voz case inaudible, confesoume que o segredo estaba no gozo da escrita, aínda que sabía que el morría en cada verso. Gustei desta resposta porque me levou a escritores que ven o acto de creación coma un inferno. Por sorte, o vendedor de versos fíxome crer na posibilidade do gozo, na grandeza de materializar un verso, un desexo, esa luz que agroma dalgún lugar secreto. E si, nese esforzo, nese espazo público conquistado, nesa intemperie, nese corpo a corpo coas palabras, este poeta, que vende os textos dun xeito case industrial, tamén morre un nada en cada verso e a súa loita non se diferencia moito da de Virginia Woolf. Iso si, el, cando menos, está sentado nunha banqueta.

---

---

---