Logo de acadar o premio Xerais de novela hai dous anos con «A ira dos mansos», Manuel Esteban (Vigo, 1971) volve situarse en primeiro plano da actualidade literaria con «O meu nome é Ninguén»
21 sep 2018 . Actualizado a las 13:15 h.Como consideración xeral cómpre apuntar que con esta novela se asenta unha voz que retorna para quedar. Esteban transita por algúns dos trazos que caracterizaban a súa anterior entrega. Velaí a figura do inspector Manso, se se quere agora dono doutras modulacións, perfilado con máis arestas e tratado talvez cunha maior atención e profundidade, tanta que é difícil non sentir empatía por el; velaí tamén o contexto urbano da cidade de Vigo que, máis alá dun pano de fondo, cobra a categoría dun transparente coprotagonista e, finalmente, velaí o feito de recorrer a unha trama detectivesca con fondo social, non sei se máis complexa que a anterior, mais, cando menos, urdida ou tecida con exactitude milimétrica, onde non faltan xiros nada previsibles manexados con sutileza e enxeño. Non teño dúbida de que esta é unha novela chea de sombras, poboada de perdedores e fracasados, de territorios escuros que aos poucos, e se é preciso, van gañando claridade e iluminándose, aínda que estes revelen todas as contradicións que pode agochar, que agocha, a condición humana. Poderase, claro é, adscribir a proposta á narrativa negra, e talvez así sexa o máis acaído, mais os paratextos da novela -títulos, citas, sentenzas...-, os seus esteos principais, o seu ritmo vertixinoso e a estrutura que a domina vana convertendo nunha proposta polifónica, susceptible de moitas lecturas, dentro das cales quizais non sexan menores as que apelan aos porqués da soidade do ser humano, case entendida como un fatum, ou os da propia morte. Esteban constrúe unha novela inspirándose na figura dun antiheroe, mais tamén deseña algúns heroes, mesturados con habelencia con personaxes abxectos que, porén, só nalgunhas ocasións semellan aqueles desherdados dos que falaba Celso Emilio Ferreiro. Todos eles axudan a que vexamos que nunca todo é como parece; todos eles constrúen unha sólida e particular mohicania, coma aquela de Manuel Rivas, poboada por eses ninguéns aos que, por unha vez, alguén lles pinta o verdadeiro rostro e a alma e onde, por certo, a nación Down segue sempre latexando.