Comeza a calor, como na novela de Chester Himes, e quedan inaugurados os incendios. Case poderiamos dicir que ata que non vemos arder o monte non estamos convencidos de que chegou o verán. Agora xa están aquí, en Pedrógão Grande, en Doñana e os que veñan máis preto de nós. Ardemos e seguiremos buscando culpables. Pero os lumes están tan unidos ao noso relato emocional que ata son capaces de provocarnos escuras nostalxias. Demóstrao aquel lendario diálogo de Casablanca: «O mundo está a derrubarse e nós namorámonos». Todos lembramos os días incendiarios dalgún verán que nos trouxo un episodio crucial da nosa biografía. Quizais porque na ficción identificamos o lume co estoupido do desenlace.
En Terra queimada sabemos que nalgún momento prenderá o monte, pero ao presentilo non perdemos o interese polo que se nos está a contar. Todo o contrario. A medida que avanza a novela, os sucesos detallados demostran que os lumes son moito máis que unha traxedia humana e ecolóxica. Cando as lapas devoran a paisaxe, constatan unha devastación moral que antecede ao desastre. Arde o monte porque previamente o home entrou en combustión e xa non recoñece os lugares que habita. A enérxica fotografía que lle saíu a Ramón Caride da Galicia rural, cunha viaxe ao bandoleirismo do século XIX, fala dun país onde se pelexa contra o lume mentres soa un merengue na whiskería. As vindeiras xeracións terán nostalxia desa maneira tan nosa de nos extinguirmos.