En paralelo á súa produción novelística e a numerosos traballos como guionista para cine e televisión, o andaluz Carlos Pérez Merinero (1950-2012) deixou constancia dos seus temas favoritos-sexo, soidade, violencia- nun conxunto de relatos que durante demasiado tempo permaneceron inéditos ou tristemente sepultados no fondo das hemerotecas. Esa anomalía, para satisfacción dos numerosos seguidores do gran maldito do noir español, está solucionada dende que andan polas librarías os seus Cuentos completos publicados por El Garaje Ediciones, en cuxo catálogo tamén se pode atopar La niña que hacía llorar a la gente, editada poucos meses antes do seu falecemento.
Os lectores anoxados coa tiranía imposta por certa corrección política deben poñerse a aplaudir: estes estupendos relatos, reunidos polo seu irmán David e acompañados polas ilustracións do escenógrafo vasco Ion Arretxe, non teñen desperdicio. Haberá a quen lle parezan abertamente misóxinos e violentos, pero é difícil negar que máis brutais, cínicas ou arrepiantes poden resultarnos as noticias dun telexornal, argumento que sostén o editor Manuel Blanco Chivite no limiar do volume. Ocorre que Merinero, en cuxa ferocidade maldicente algúns viron un Jim Thompson ibérico que apenas saía da casa, presenta un repertorio de extraviados misántropos e sociópatas de diversa ralea que falan cunha desenvoltura machista e avinagrada, espello dunha determinada España -gran parte dos textos ocuparon as páxinas de Penthouse, Interviú, El Caso e Diario 16- que nunca acaba de desaparecer. Hai razóns abondo para celebrar que o autor de novelas tan espléndidas como Días de guardar ou El papel de víctima estea sendo reivindicado por unha xeración de lectores educados coas historias de Andreu Martín, Juan Madrid ou Francisco González Ledesma. Merinero sempre foi o bicho raro, o marxinal, o eterno bocapodre. Nunca encaixou co negocio editorial.
Estes relatos, cuxa incorrección dificilmente atoparía espazo hoxe en día nas páxinas dun suplemento, son unha magnífica oportunidade para escoitar unha voz inimitable que parecía falar sempre no límite do esgarro.