La joven reside en Londres y actúa por todo el mundo
30 dic 2015 . Actualizado a las 10:18 h.A pianista Tamara Lorenzo (Céltigos, 1983), que vive en Londres desde 2011, leva anos formándose e actuando por todo o mundo. Onte retornou ao teatro local. A soprano lusa Joana Gil colaborou en varias cancións no concerto.
-¿Que supuxo volver a actuar para o público de Ortigueira?
-A responsabilidade de demostrar o que levo aprendido estes anos fóra, cun chisco de inseguridade pola sensación de, quizais, perder a perspectiva do que o público espera. E con moita ilusión de ofrecer un programa de música galega, coa que me identifico e que sinto; de compositores galegos na corrente do romanticismo europeo, e nacionalista, con ritmos e melodías populares e poemas seleccionados de temática tan nosa como é a emigración.
-¿Que plans profesionais ten?
-A finais de xaneiro tocarei en Budapest unha ópera de nova creación e escenas que ofrecín en abril en Shanghái. Acabo de ser becada para asistir a unha masterclass de dirección de orquestra coa Berlin Sinfonietta, en abril. De maio a xullo serei directora asistente das óperas de Martinu Alexandre Bis e Ariane na Guildhall School of Music. Continuarei ideando e elaborando novos programas para futuros concertos con outros artistas.
-Voltou a tempo para ir votar, ¿como ve a situación?
-Os novos partidos engadiron interese, dous dificilmente poden representar as ideas de toda a poboación, a pluralidade é positiva. Preocúpame máis a situación galega. Cada vez que volvo escoito falar menos galego na rúa e sinto que nos esvaemos nun mundo cada vez máis global que só parece orientado cara á funcionalidade e a rendibilidade económica.
-¿Ve factible o retorno?
-Non o sei. Soño con proxectos para que as aldeas non queden sen xente, que se poida vivir do campo e do mar dignamente. E que nesa situación eu poida ser músico, unha veciña que toca o piano nunha desas aldeas imaxinarias (...). O sentimento de apego é moi forte, pero posiblemente totalmente irracional.
-¿Que botaba en falta?
-A familia, o mar... E ese algo irracional.