Medos Romero: «Ás veces percibo que non hai lugar nin para a miña poesía nin para min»

Medos Romero (Somede, As Pontes, 1959), dona dunha das grandes voces da lírica atlántica, vén de gañar, con O sol era ela, obra que chegará ás librarías nas próximas semanas, o Premio de Poesía Afundación. Enfermeira de profesión, muller xenerosa, sempre comprometida co ben común, feminista, fondamente ecoloxista e, ademais, ardente defensora do mundo rural, nunca se sentiu demasiado próxima a iso que se deu en chamar o mundo literario. Mais, aínda así, confía en que os galardóns que vén recibindo ao longo dos últimos anos lle dean unha «maior visibilidade» aos seus versos. «A literatura, hoxe, é o que é -di Medos, con aire dunha certa resignación-. E como eu vou por libre, e non pertenzo a tribo ningunha, ás veces percibo que non hai lugar nin para a miña literatura nin para min». Algo que, en calquera caso, non parecer irlle quitar o sono. A Medos Romero poucas cousas lle importan tanto como a liberdade.

-Que imos atopar nos versos deste libro novo?

-Este é un libro que fala da infancia rota, pero tamén, entre outras cousas, da miña atracción polo máxico e pola posibilidade do sobrenatural, pola posibilidade de que haxa outras intelixencias que están máis alá da razón. E ademais fala da irmandade coa natureza, que é tan necesaria.

-O mundo que vostede coñeceu na súa infancia en Somede xa é un mundo perdido.

-Ese mundo desapareceu, si. E non nos decatamos de que con ese mundo, que a miúdo foi tratado con desprezo, desapareceu, tamén, una infinita sabiduría.

«Estámonos agredindo a nós mesmos»

«Cando permitimos as agresións á natureza, estas agresións feroces que se cometen constantemente -di Medos Romero-, estámonos agredindo a nós mesmos. De aí veñen -engade- tantas e tantas enfermidades. Pero esquecémolo. E a verdade é que deberiamos agradecer cada día de vida».

-Afirma vostede a miúdo que xa nin sequera sabemos aprezar o valor do ecosistema, a importancia do patrimonio natural.

-O mundo animal e o reino vexetal teñen unha gran forza de sanación que non deberiamos esquecer xamais. Poden curarte en moitos aspectos. A irmandade coa natureza na que vivían as xentes da miña infancia é algo que nós deberiamos recuperar canto antes.

-Ata a paisaxe cambiou por completo.

-E segue cambiando, cada vez máis. Pero o problema non remata aí, e quero insistir niso. O problema vai moito máis aló, porque xa non entendemos que, no marco da vida, temos que vivir en irmandade tanto co reino vexetal coma co reino animal. Considerámonos seres que están por riba de todo, precisamente porque os racionais somos nós, pero non facemos máis que dano.

-E fronte a todo iso, que pode facer a poesía?

-Alzar a voz. Que é o que eu estou tentando facer sempre. A miña é unha poesía que se sustenta, precisamente, na vida. E ese é un dos eixos fundamentais da miña obra. Non podemos estar instalados permanentemente na destrución.

-A dor e a memoria sempre habitan os seus versos. A súa propia dor, e a que viu padecer aos demais.

-Vin situacións moi duras que non podo esquecer. Houbo unha xeración de xente que, para poder emigrar, tivo que deixar os seus fillos con outras persoas. A miúdo, fóra do propio núcleo familiar. E iso provocou un desgarro atroz. Non ser amado na infancia, ou ter ese sentimento, é algo que non che deixa medrar como persoa. É algo que despois non che permite aprender a enfrontarte á vida. Se sofres esa carencia na infancia, despois comezas un camiño tortuoso. E tes que reconstruírte de novo.

---

---

---