En tempos nos que a escritura era a revolución que substituía á memoria, os escribas vertían a mensaxe ao soporte físico: cerámica, papiro, pergamiño ou papel atesouraban os trazos, intelixibles so para os iniciados. Os riscos de tinta, trazados con habilidade foron, antes da imprenta, seguridade para dar por fixado o pensamento mentres o soporte durara. Hoxe sabemos con máis posibilidades de perdurar vellos escritos que á Escribenta das canaveiras, un pequeno paxaro co aspecto dun gorrión con antifaz. Como todas as aves da súa familia, os seus ovos claros teñen manchas que lembran trazos, de aí o seu nome evocador á escrita. En Galicia e Portugal está presente a subespecie iberoccidental, por desgraza moi escasa, razón da súa inclusión na lista galega de especies ameazadas, sendo das poucas cun plan de protección oficial. Porén, as medidas tomadas están lonxe de conseguir o seu obxectivo, como demostrou un rigoroso censo de 2018, cun máximo de 20 parellas en Galicia, ben lonxe das 75 localizadas en 2005. Sumadas as 90 de Portugal, o cativo núcleo de 110 parellas ten moi difícil sacar adiante esta subespecie. En Ferrolterra está o 40 % das parellas galegas con 7 na lagoa da Frouxeira e 1 en Doniños, unha pequena illa no deserto.
Doado non é explicar as razóns do seu declive, mais sabedores do gusto desta ave polas canas e augas abertas de lagoas e ríos con cultivos e prados, todo apunta ao abandono do modelo de explotación agropecuaria tradicional. A falta de pastoreo e corte nas ribeiras, levou a un cambio da paisaxe, con menos alimento dispoñible.
Urxe o reto de xestión decidida para tomar medidas eficaces e conservar a vida a voar nas ribeiras.