Alexandra Fernández, la tímida que dio un paso al frente con En Marea

mariluz ferreiro REDACCIÓN / LA VOZ

ELECCIONES 2016

M. Mora

Aunque sufre con la exposición pública, se echó hacia adelante con mucha ilusión porque es curiosa y no tiene miedo

22 jun 2016 . Actualizado a las 10:14 h.

Alexandra Fernández (Vigo, 1988) le debe su nombre a la feminista y revolucionaria rusa Alexandra Kollontai. Fue una decisión de sus padres. «Na miña casa sempre se falou de política. E na sociedade na que vivimos hai que falar de feminismo», explica la candidata al Congreso de En Marea por Pontevedra. «Eu son de entre Bouzas e Coia, dunha desas lagoas rurais que ten Vigo», dice. Se considera parte de una generación frustrada que empieza a despertar. Y señala que ella se desperezó con el 15M.

La candidata se recrea con las vistas del Museo do Mar. Le gustan el contenido y el continente. Las embarcaciones tradicionales y el edificio. Siempre la arquitectura. «De nena meus pais leváronme por todo o país en coche e sempre falaban da arquitectura tradicional. De tanto mirar casas, algo quedou», apunta. No le gusta criticar al paisano que no ha terminado su casa, carga contra «a falta de ordenación do territorio». Solo le queda el proyecto de fin de carrera. Pero llegó el gran paréntesis de la política.

En cierto sentido, se puede considerar la arquitecta de la marea viguesa. Dice que le gusta más estar en la base y que no fue fácil dar el paso a la primera línea política. «Agora mesmo non teño vida», reconoce. Alguien se acerca para hacerse un selfie con ella. Le sucede a menudo en Vigo. «Teño moita ilusión, pero é difícil para min, porque son unha persoa tímida», explica. «Tímida, pero decidida, botada para adiante. É moi independente e honesta, di as cousas á cara», afirman desde su entorno. Alexandra confiesa que ocupar su escaño y ser la cara visible de En Marea fue pasar «de cero a cen». Habla de vorágine. De intensidad. De una republicana entrevistándose con el rey, diciéndole a Felipe VI que los suyos quieren cambiar el modelo de Estado. «Non sabía se tiña que tratalo de vostede ou de ti». Cree que esta campaña es una continuación de su proyecto. Insiste en que «estamos nun momento histórico, porque se rompeu o bipartidismo».

Asegura estar en la política de paso. Su futuro, la arquitectura. Su pasado, empleos «en precario». Trabajó como teleoperadora mientras iba al instituto, de camarera, en Decathlon, como monitora en campamentos infantiles... «Moi querida polos nenos», señala una madre. También estudió violín. Lo dejó hace once años, pero recientemente volvió a apuntarse a la escuela de música tradicional. «Pero tiven que deixalo, as voltas que dá a vida».

Los que la conocen cuentan que a «Alexandra gústalle facer viaxes sola, sen ter moi claro onde vai chegar, coñecendo así xente e lugares diferentes». Explica que es curiosa, que no tiene miedo y que, además, no para. Incluso diseña y hace muebles. Ella reconoce que disfruta con la escalada, con el piragüismo, con la libertad que le da la bicicleta. Y con el mar. No tienen televisión, «non fai falta». Girls es la última serie que ha visto ella: «É un feminismo un pouco pequeno-burgués, pero transgride moitas cousas no uso do corpo da muller». Vuelve a hablar de una generación un poco perdida, atrapada entre sus propias exigencias y la situación del mercado laboral. Comenta que le da la sensación «de ver unha Europa que volve mirar atrás e que retrocede á cultura do medo». Habla de norte y sur. De acreedores. Kollontai en Bouzas.

«Como boa precaria, non tiven que facer a declaración»

-Venda Galicia a quen non a coñeza.

-Galicia non se vende.

-¿Que é o mellor e o peor da política?

-O mellor é que a política se pode facer en moitos campos da vida cotiá e que todos e todas podemos practicar política. O peor é que ás veces a política institucional vai moi por detrás da cidadanía.

-¿A declaración da renda saíulle a pagar ou a devolver?

-Como boa precaria, non tiven que facer declaración da renda.

-Un personaxe histórico.

-Os ninguéns de Eduardo Galeano.

-Unha película.

-Mon oncle, de Jacques Tati

-Un libro.

-La producción del espacio, de Henri Lefebvre.

-Unha canción.

-A miña nai, de Cinta Adhesiva.

-Unha virtude e un defecto.

-Unha virtude, é que me gusta facer as cousas con moita paixón. Un defecto, que son moi perfeccionista.

-Un pracer culpable.

-Durmir.

-Un medo confesable.

-Que non lle podamos deixar un futuro mellor á seguinte xeración.

-A última vez que se emocionou.

-O outro día, cando entramos nun estaleiro, e estaban as grúas e o silencio impoñente de todos eses traballadores que xa non están.

-A vida sen Internet sería...

-Teriamos menos cantidade de información, pero tamén teriamos máis tempo para xerarquizar e facer un pouco de filtro.

-Nunha palabra: Rajoy.

-Monicreque.

-Pedro Sánchez.

-O home da máscara, non sabemos que cara ten debaixo.

-Pablo Iglesias.

-Aliado.

-Albert Rivera.

-Flotador laranxa do PP.

-Gustaríalle que o recordaran como...

-Unha persoa que fixo todo o posible por cambiar as cousas, que non deixou pasar a oportunidade.