Sindo Villamayor, autor da Estrada: «A poesía é un acto revolucionario»

Sindo Villamayor (A Estrada, 1963) presenta o xoves día 21 -MOME, 20.30 horas- o poemario Ceos de ferro, o seu primeiro volume propio despois de publicar algúns poemas nun libro que recolle os traballos gañadores do certame Manuel-Orestes Rodríguez López, no que acadou un accésit.

-Por que agora este poemario?

-O poemario recolle a miña produción poética dos últimos oito anos. Eu hai anos que escribo, tamén en prensa local, e sempre oes comentarios favorables... Contrastei un pouco o que estaba escribindo con xente iniciada no tema, e tiña traza, tiña unha mínima calidade poética. O motor desencadeante para publicar foi participar nun obradoiro de creación literaria, no que pos en común o que escribes. Alí socializas o que ti escribes e as persoas que nos deron o curso animáronme a facelo.

-Como compuxo o volume?

-Con moito traballo artellei un poemario, dándolle unha estrutura a toda a miña produción poética. Ao final de todo o proceso dáste de conta de que aí aparecen reflectidos o Eros e o Tánatos. É unha poesía escura, difícil, dura. Nada que ver con outra poesía; á marxe da calidade, son posicións estéticas diferentes. Eros e Tánatos, a vida e a morte. A vida tinguida de dor e de momentos difíciles. Recordo agora un verso: «O meu xardín só ten flores negras».

-O título marca xa ese pesimismo que respira a obra.

-Efectivamente é un pouco contraditorio, porque o ceo é un concepto aberto, de luz, pero nese contexto o ceo é de ferro, opresivo. A min influíume moito, porque non hai nada novo baixo o sol, nos últimos poemas, por exemplo, a música de Nick Cave. E teño logo un poema inspirado nunha secuencia de O último tango en París, de Bertolucci, na que Marlon Brando entra nun cuarto onde está a súa dona que se aforcou. Hai unha pegada moi profunda en todo o poemario, que é a morte de meus pais, que me marcaron moito. É o apartado que chamo Ruínas, unha das tres partes nas que dividín a obra. Hai outro que é As mulleres e as augas, que é un percorrido polas mulleres que influíron na miña vida, como compañeiras, como amigas, como miña nai, como miña avoa... Mulleres que fun coñecendo. A primeira parte chámase Eu, nobre bruto, que é unha especie de intención poética: desde qué perspectiva canta o eu poético.

-Hai esperanza detrás do «Ceos de ferro»?

-Non, non a hai. Eduardo Estévez, que fai unhas notas de lector e que me axudou moitísimo a levar a cabo o poemario, tiña a esperanza de que así fose. Pero descobre que non. De feito o último poema do libro inspírase nun velorio dunha muller que eu coñecía de cativo: No future.

-Como é a súa poesía?

-É unha poesía que utiliza moito o simbolismo, a compoñente onírica para min é fundamental. É unha lectura complexa, eu parto da paralinguaxe, da semiótica da linguaxe, ou sexa, aberto ás interpretacións de cada un: téñenme comentado o que ven nalgún poema meu e para nada era iso. É unha linguaxe aberta, moi abstracta, aberta ao polisignificado das palabras. Cando che preguntan «que é a poesía?», eu sempre penso que son un estúpido, porque non sei o que é. Lorca respondeu que é un misterio. Efectivamente: é iso. Intentas comunicar, ou non, porque parece que escondes en simbolismos e en metáforas o significado das cousas. Porque non quero que o lector teña unha lectura pechada do que aí hai. Os que asistan á presentación si terán a oportunidade de que eu descifre algún poema e explique de que falo, nunha obra na que tamén está onde nacín, os recordos do día que nacín que me contou miña nai, as miñas fillas, a miña muller...

-Houbo algunha vez bos tempos para a lírica?

-Eu creo que sempre son bos tempos para a lírica, sempre. Hai lírica moi combativa. A poesía, a boa e a mala, é un acto revolucionario, porque revolucionas a relación do significante e o significado e da realidade.

---

---

---