Begoña Hermida: «Os usuarios sufriron na pandemia un agravamento das súas secuelas»
DEZA
O impacto da situación sanitaria nas persoas con dano cerebral e nas familias é incalculable
05 jun 2021 . Actualizado a las 05:00 h.A traxectoria profesional de Begoña Hermida Val (Rodeiro) comeza no 2002 no campo da sanidade, en diferentes postos clínico-asistenciais, así como de xestión e programas de formación sanitaria, en servizos hospitalarios e do ámbito de saúde laboral de España (Valencia, A Coruña e Santiago) e de Francia (Avignon e París). Seis anos despois centrou a súa carreira no eido da Cooperación Internacional Sanitaria, dirixindo proxectos e organizacións de Saúde Pública e Cooperación Internacional en diferentes países do continente africano. Desde o 2018 é directora da Federación Galega de Dano Cerebral.
-Atrás quedan case dez anos en Cooperación Internacional. Que proxectos desenvolveu?
-Foron anos de cooperación especializada en Programas e Organizacións de Saúde Pública, e estiven en catro países africanos: Senegal, Mozambique, República Democrática do Congo e Angola. Onde menos tempo pasei foi en Senegal, case 3 meses, e foi o meu primeiro contacto coa cooperación internacional. Fun voluntaria nun centro de saúde dunha pequena vila do centro do país, na rexión de Mbour-Thiès. Logo fun seleccionada como Técnica de Proxectos destinada ao departamento de saúde da Oficina Técnica da AECID en Maputo, Mozambique. A estancia prevista era de 9 meses, que acabou converténdose en 5 anos e medio. Ademais de realizar a supervisión e seguimento e avaliación de proxectos financiados polo goberno de España na área de saúde, asumín tamén a representación da cooperación galega no país. Tras esa etapa pasei a formar parte da oenegué Medicus Mundi, primeiro como responsable de proxectos e logo como coordinadora. Foron outros 2 anos. O meu seguinte destino foi a República Democrática do Congo, concretamente a provincia de Sud-Kivu, no leste do país, na fronteira con Ruanda, a máis de 3.000 quilómetros da capital Kinshasa. Traballei con Médicos Sen Fronteiras España nun dos maiores proxectos que a organización desenvolvía no país, na zona sanitaria de Shabunda, en plena selva. O último destino foi Angola, país no que xa tiña feito estadías temporais en 2012 e 2013 desde Mozambique. Alí encargueime da identificación e intervencións a desenvolver na área de Malaria, malnutrición, VIH/Sida e vacinación.
-Que significou esa etapa profesional na súa vida?
-Supuxo unha profunda transformación a todos os niveis. Profesionalmente, consolidou a miña vocación por dedicar os meus coñecementos e experiencia a mellorar a vida das persoas. A nivel persoal, a posibilidade de ampliar horizontes, e tecer lazos de amizade con persoas de diversas nacionalidades e culturas.
-Pero deixouno.
-Si. Tiña necesidade de estar máis próxima da familia e das amizades e de non seguir perdendo momentos transcendentes e especiais de todas elas.
-Como entra na Federación Galega de Dano Cerebral?
-Pois casualmente, a verdade. Buscaban a alguén co meu perfil. Enviei a miña candidatura ao posto, e ata aquí.
-Comezamos a saír timidamente desta situación sanitaria, como lle afectou ás persoas con dano cerebral e ás familias?
-As persoas usuarias sufriron un agravamento das súas secuelas, retroceso nos avances terapéuticos que se tiñan producido e un deterioro global que comprometen gravemente a súa calidade de vida e autonomía polo que con tanto celo se traballa nos centros asociativos. As familias víronse obrigadas a asumir a responsabilidade total dos coidados, ao non dispor dos servizos de atención. Está sendo moi duro.
«As oenegués son imprescindibles e xeran un insubstituíble valor na sociedade»
Nos primeiros meses da pandemia detectouse unha redución altamente preocupante das persoas que, tras recibir a alta hospitalaria por un novo dano cerebral, a maioría dos casos por ictus que chegaron con retraso aos hospitais polo medo social ao contaxio, estando en fase subaguda da súa discapacidade, foron derivadas polos servizos de neuroloxía ás entidades da federación para garantir a continuidade asistencial en todos os niveis de rehabilitación, comenta Begoña Hermida respecto de como incidiu a situación pandémica nas persoas con dano cerebral e nas súas familias.
-A federación que preside aglutina a cinco asociacións, non?
-Si. Están as asociacións Adaceco na Coruña, Adace en Lugo, Alento en Vigo, Renacer en Ourense e Sarela en Santiago. O principal obxectivo é contribuír á mellora da calidade de vida das persoas con dano cerebral adquirido e as súas familias, o cal se persegue -ademais de coa implementación dos programas asistenciais de rehabilitación multidisciplinar, información e apoio a familias e servizos de atención terapéutica tanto diúrna como residencial prestados polas 5 asociacións- a través doutras accións de investigación epidemiolóxica e social, información e prevención.
-Que proxectos teñen?
-Centrámonos na investigación sobre o impacto na saúde e calidade de vida que a tarefa de coidar a familiares con dano cerebral ten nas persoas que coidan, formación, divulgación do coñecemento científico e intervencións, asistencia técnica, apoio...
-Volverá á cooperación activa?
-A posibilidade cabe e sempre está aí. Engadir que as oenegués non son alleas á actividade económica, xeran un insubstituíble valor na sociedade e son máis imprescindibles que nunca.