O SOL | O |
25 ago 2004 . Actualizado a las 07:00 h.O SER HUMANO ten a extraña obsesión de crear elementos e estructuras que perduren no tempo. A fugacidade da existencia empurra ós individuos a deixar a súa pegada en obras que perduren na eternidade e que garden a súa esencia ata o fin dos tempos. As grandes catedrais sementadas por todo o vello continente son inmensos exemplos megalómanos construidos en tempos difíciles. Compostela, León, Burgos ou París non deixarán de asociarse coas súas catedrais. A razón que rixe as construccións é simple: nalgún momento da historia alguén decidiu construir un edificio que perdurase no tempo e que lembrase ás xeracións futuras algo do seu pasado. Ben é verdade que en ocasións ía parella a intención de que quen perdurase no tempo fose o mecenas. A obsesión polos rañaceos foi o seguinte paso da loita do home contra o espacio e o tempo. Xigantescas moles de formigón que retan ás mesmas leis da gravidade. O ser humano precisa perdurar e ser recoñecido. Máis aló de parámetros funcionais ou de deseños atractivos. Pronto veremos se na loita pola pervivencia temporal, xa que non histórica, Lalín ten un recuncho.