No vindeiro ano 2023 vaise celebrar o 50.º aniversario da morte do gran pintor malagueño Pablo Picasso, e non estaría nada ben que, dentro da programación que se elabore, non figure unha boa proposta para A Coruña. Porque Picasso viviu na cidade herculina entre os 9 e os 13 anos (1891-95) e nela comezou a formarse, pintou os seus primeiros cadros e fixo algunhas exposicións promisorias. Hai constancia acreditada de todo isto.
Non sei o que terá pensado facer o presidente de comisión executiva constituída para organizar esta conmemoración, José Guirao, que foi ministro de Cultura e Deporte entre os anos 2018 e 2020. Pero si sei o que debería facer A Coruña para deixar de ser a única cidade na que residiu o xenial creador e que non ten un bo museo con obra súa.
Sei que o camiño é complexo e difícil, porque os moitos e lexítimos herdeiros do pintor xa teñen ben comercializada a ubicación ou exhibición das obras. Pero hai tempo para cadrar, cando menos, unha boa exposición da obra auroral do pintor, que ten en Barcelona unha ampla representación. Sería unha mágoa que nada se fixese porque nada se procurase. E digo isto desde a conciencia clara de que nada é doado xa, con Picasso entronizado no cumio do recoñecemento e a atención mundiais. Pero, aínda así, sería unha mágoa que nada se intentase. Porque sempre é posible facer algo que o mencionado presidente da comisión executiva, José Guirao, considere convinte, necesario ou apropiado.
Só por esta vía, e comezando canto antes co énfase debido, creo posible que a data picassiana do 2023 non pase sen pena nin gloria para nós. Algo que sería de lamentar. Porque son moitas as testemuñas de confesións dun Picasso emocionado ó relembrar con galegos algúns episodios da súa vida na Coruña. O finado xornalista Antonio D. Olano (nacido en Vilalba, Lugo) contaba isto dos seus encontros co pintor, sobre todo cando ía velo e comparecía ante el cun paquete de mariscos que o aledaba polo que tiñan de vívida lembranza da súa adolescencia na capital galega.
O músico Juan Pardo tamén tivo unha feliz relación con el. Algo que se podía dicir igualmente de Camilo José Cela e doutros galegos que escoitaron del fermosas acordanzas da praza de touros coruñesa e dos xogos infantís na praza de Pontevedra. Porque de toda esta memoria habería que tirar!