Rematou o 2020 e comezamos con ansia un novo ano, como se o simple cambio modificase todo, mais a cousa non funciona así aínda que desexemos con forza un tempo mellor para este período cíclico de volta ao sol. Neste cambio de ano particular, os desexos de mellora son maiores polo que supuxo o fatídico 2020 nas nosas vidas e na das xentes de todo o mundo. Moitos conformaríanse con volver ao de antes, e máis aquí en Europa, acostumados a vivir nunha relativamente cómoda estabilidade, con pautas de vida rutineiras e sen demasiados sobresaltos. A este plácido primeiro mundo, o 2020 tróuxonos incertidume, preocupación e puxo en cuestión boa parte do que eramos ata a chegada do virus.
No comezo dos anos sempre se me acorda a Cantiga do desemprego do meu admirado cantor lusitano Fausto na que un desempregado vai poeticamente describindo o transcurso dun ano da súa vida mes a mes. Eu nunca sería capaz de facelo tan ben coma el, mais desta volta voume atrever a dar unha parcial visión do meu raro 2020 tratando de aproximarme á súa idea. E así sería: gravamos un disco ilusionados no mes de xaneiro e gocei do Entroido ourensán no mes de febreiro. O último concerto normal foi en Arzúa a comezos de marzo e metidos na casa desde mediados de mes, seguimos tamén abril e maio. Coa mellora dos datos en xuño puidemos saír das casas e voltamos a tocar, pero xa mudara o mundo. E chegou o verán cos días longos de xullo e como se non pasase nada vivimos a vida sen rumbo. O problema volveu cos gromos e alertas de agosto e todo foi evoluindo mal en setembro e outubro. Volveron novas restricións, confinamentos e peches e así remata o ano en novembro e decembro.
Non sei se entendemos algo en todo este tempo mais creo que non moito e tristemente viviremos este comezo do 2021 cunha situación dura e triste de novo. Quédanos cando menos a esperanza de que o acelerón dado pola ciencia en vacinas nos devolva vieiros de mellora o antes posible. Magoa non aceleren outros modos de cambio, como a erradicación da fame, entre outros, do mesmo xeito. O mesmo grande Fausto tamén canta aquilo de que «Atrás dos tempos veñen tempos e outros tempos han de vir», mentres tanto, esperar, observar e coidarse.