Fernando Vilaboa Bernárdez. 58 anos. Madrid
23 ago 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Enumero as derradeiras pegadas afastando parte da memoria do cincento penal, a non teimar máis naquela mañá de hai doce anos. Aos vinte e sete volvo ver o mundo en diminuída plenitude. Case que non fun amada. Non dei rematado de saber vivir, de sentir, de medrar.
Fóronme prender no solpor, malparada sobre unha cama de hospital, no que me deixaron abandonada os patróns, logo de atoparme no chan, derreada, sangrante. Canto gustaba de erguer ao alborexar por sentir as primeiras raiolas da mañá no ventre, na vida por abrollar. O neno non dera agarrado; se cadra pola miña pouca idade, a moita fraqueza ou os continuos esforzos. Alí mesmo, no chan que estaba a encerar -case dera rematado o choio cando sobreveu unha dor moi recia-, naquela relucente tarima que percorría cada luns, de xeonllos, ata rematar esgotada, quedou o meu herdeiro. Espertei naquel leito, soa.
Ía ser o goce do Leonardo, e mais o meu, ver o noso amor nunha vida que prendera, de infinda ledicia, que nos levaría lonxe, a Santa Ana, xunto á miña avoa. Non puido ser. O fiscal acusoume de abortar. O xuíz sentenciou trinta anos.
Logo de tanto... saio libre, inocente da acusación, sen fillo, sen avoa, poida que sen Leo. Miro cara ao lonxe, ninguén agarda por min! Só teño vinte e sete anos e esta soidade tan fonda. Falaron da miña inocencia, de ser a vítima de leis feitas polos homes, pola relixión, pola incomprensión. Enchín telexornais. Uns e outros vociferaron no meu nome. Agora camiño soa cara a ningures. Non quedan pegadas. Non existo. Só fun unha rapaza á que con quince anos engaiolaron por sufrir un aborto. Todo é mentira, agás esta fame de andar, de sentir o sol, de esquecer.