Triséximo capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
30 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.O oficial alemán, abandonado polo Führer no Formigillo, o das minas de volframio, respirou aliviado o tempo xusto para que un refacho de metralleta o tombara na cuberta. Tiña o traxe cheo de crespóns vermellos, e a cabeza esburacada pola sorpresa. Toda a escolta do home-caveira sufriu o mesmo destino, mentres eu apenas podía agocharme no tambuche, coas mans no couquizo e o corazón nun puño.
Unha segunda explosión submarina moveu o barco pola banda de estribor e chantoume fóra do refuxio. Golpeei a cara contra a borda. Ese era o torpedo de graza, o remate sobreagudo que certificaba a desaparición do submarino baixo as xélidas augas do occidente das Cíes, cheas subitamente de sangue e aceite.
Deitado sobre a madeira, con media testa fóra, contemplei aquel enorme cetáceo afundirse e brillar. Desaparecía inzado de pequenas explosións, estrelas efémeras e moribundas que anunciaban o fin dunha época escura e o principio doutra máis incerta.
Non quedei a esperar. Botei os cadáveres pola borda, e puxen rumbo a casa con toda a potencia que daba o corazón enfeitizado do meu vapor. Quería chegar antes de que o sarxento se decatase da desgraza, antes de que a ausencia de noticias o fixera sospeitar e fuxir coa miña nai atada polos pulsos. Cheguei a porto coma un lobo esfameado, e saltei ao peirao sen amarrar o Formigillo. Non me fixo falla correr. A miña nai choraba xa, sentada na porta. O señor Torres apuntábaa aínda coa súa pistola, guiada por unha man fría e morta de militar. O seu corpo inerte tíñaa aínda ben suxeita, coma nun espasmo interrompido, coma nun último acto reflexo que quedara confinado no tempo para sempre.
Abraceina como se nunca o fixera antes, e limpeille a bicos o sangue da cara. Despois entrei na casa e vin a Christian ferido. O inglés chegara nunha motocicleta que acabara por estampar no coche do sarxento. A pelexa fora ruín. O teito e as paredes estaban cheos de buratos. Ningún veciño acudiu, a miña nai tampouco mo tería permitido a min.
Christian incorporouse con dificultade, apertando con forza a súa ferida do costado. Utilizou a radio para comunicarse no seu idioma, e agardamos xuntos no peirao a que chegara un coche da Compañía.
«¿Que cres que pasou esta noite, Anxo?», preguntou mentres sentaba ao meu lado.
«Non pasou nada -respondín-, comunistas armados metrallaron a casa e atacaron á miña nai».
O inglés sorriu tranquilo e miroume. «A túa nai xa non está segura aquí», espetou. «Utilizarana máis veces para chantaxearte, e algún día acabarán por facerlle dano de verdade».
Torcín o xesto e suspirei recoñecendo o que xa temía.
«Ti tampouco debes quedar, little boy», continuou o estranxeiro. «Hai un lugar agochado para ti na historia que empezou o teu pai. E aínda temos moitas páxinas por escribir». Respirou. «Pola radio dixeron que atoparon uns corpos nas Cíes. Son cousas que pasan, remates da guerra que agoniza. O estraño é que os cadáveres eran todos de home, e botan de menos a unha nena e unha muller».
«Subiron con Hitler, un minuto antes de que os vosos amigos afundiran o submarino». Respondín sen pensar.
A noite claudicaba en Panxón, no intre en que Christian e a miña nai subían ao transporte da Compañía. Eu prometín xuntarme con eles en Vigo, despois de recoller unhas cousas na casa.
A máquina do Formigillo clausurou a xornada cun asubío involuntario. O derradeiro quilo de vapor tallou no aire un xemido, e internouse no mar en compaña do vento. Na súa bodega latían dous corazóns asustados, sereas durmidas que rescatara do océano para devolvelas á terra.
RESUMO
O mozo, obrigado polas autoridades, serve á súa patria transportando a unha parella de mediana idade ata detrás das Cíes. Tamén o acompañan a súa escolta e un oficial alemán, xunto coa súa muller e a filla. A nai do rapaz queda retida na casa polo sarxento Torres, en garantía de que todo saia ben. A parella de mediana idade sobe a un submarino, e pouco despois este é torpedeado polos aliados. Segundos antes, o mariñeiro cae na conta de que o pasaxeiro de mediana idade é o home-caveira dos seus pesadelos.