Viséximo oitavo capítulo da novela por entregas «A senda de sarl» de F. J. Fernández Davila
28 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Ao sábado seguinte, de agosto vello e ben temperán, marchei a Panxón para espertar a Dante. Almorzamos xuntos nun café do paseo. A praia alborecía limpa e lisa. Dende a nosa mesa contemplábase o porto, aínda en calma, vixiado polo castelo de Baiona e a Virxe da Rocha ao outro lado da baía. O Mar do Miñor recendía a calores novos, apenas encetados. Era coma se un xardín de flores de salitre se destapase dun tarro de boas esencias. Sempre me cativou o aroma do verán polas mañás. «Sobe ao coche, meu rei, que imos dar unha volta». «¿A onde, mamá? ¿Vou traballar contigo?». «Si, cariño, imos traballar xuntos».
Aparcamos na entrada sobre as dez e o vello xa miraba pola fiestra. Durante a semana intuíra que a nosa serie de entrevistas chegaba ao seu fin e, por algún estraño motivo, sentía a necesidade de levar a Dante comigo. Era como se o mesmo mariñeiro mo insinuara coa súa charla do día anterior. Ao principio saíra molesta do pazo. «¿Como se atreve a darme leccións se non sabe nada da miña vida?». Pero o camiño de volta e a distancia calaron en min coma o licor nun biscoito reseso. Pouco a pouco comprendín que todos os mares do mundo quedarían pequenos para atoparme se non usaba a Dante coma punto de referencia, coma norte dun compás que podía levar comigo a calquera parte.
Cando entramos no cuarto o vello non dixo nada. Mirou o meu fillo con familiaridade e, por primeira vez na nosa historia, amosou un sorriso cheo de dentes inmaculados. Eran brancos e puros coma o seu cabelo de ancián.
Anxo estendeu a man e Dante non dubidou en collela. Os seus ollos cruzáronse nunha autovía de tempo infinito, e tras vinte minutos calados tratáronse coma se levasen toda a vida xuntos mirando a través da fiestra. Eu preparei a gravadora do meu móbil e saquei o caderno para tomar apuntes, pero as palabras seguían a sobrar.
Dante ergueuse do colo do vello e arrastrouno cara o xardín que presidía o enorme carballo. Non lle fixo falla moita forza para sacalo da casa. Ambos sentaron baixo a árbore impoñente, ante o estupor da redonda ama de chaves que nos abrira a porta.
O día estaba claro e colorido, cunha luz intensa e dourada que convertía a estampa nun retablo do século dezanove. Unha brisa fresca e húmida mantiña o tempo fresco, na temperatura xusta para pasear pola vida. Era coma se o mar de Panxón viñese con nós, agochado no asento traseiro do coche. Volvín a sentir o aroma a rosas de salitre.
Comemos alí fóra e pasamos a tarde sobre as mantas para pícnic. Dante e o vello xogaban ás cartas ou facían debuxos en papeis improvisados; barcos, illas e sereas alternaban escenas con Peppa Pig e a Patrulla canina.
A ama da casa e mais eu falamos durante horas. Ela tamén me contou a súa historia. Coñecéranse moitos anos antes, na Arxentina, no medio dunha terrible ditadura militar. Ela vivía nas Malvinas, e el arrincáraa das fauces da morte. Cando se atoparon de novo, anos despois, o seu heroe xa estaba feito un vello catatónico. Foi aí cando se converteu na súa gardacostas, na súa compañeira, na súa coidadora.
O día foi breve coma un suspiro de fada e rematou sen ser sorpresa para ninguén. O vello acudiu á porta para despedirnos. Puxo un libro nas mans de Dante, e a min regaloume un abrazo trémulo e profundo, coma se a alma do océano descoñecido se tivese impregnado na nosa respiración.
Ao sábado seguinte non acudimos ao pazo, recibimos un sobre con dúas cartas, unha nova e outra antiga, unha foto dunha árbore e un xustificante dunha transferencia por un millón de euros na miña conta bancaria.
RESUMO
O vello mariñeiro, que viviu décadas no estranxeiro, semella estar preto do final do seu relato. Maruxía, a escritora novel, tamén comparte confidencias, e el conmínaa a gozar do tempo con Dante, o seu fillo. Namentres, as memorias avanzan como a guerra en Europa e Christian, o inglés, marcha tras o desembarco de Normandía. Unha noite de domingo, na primavera do corenta e cinco, a casa de Panxón recibe unha visita das autoridades. Un sarxento malla no mozo antes de solicitarlle un pequeno servizo á patria.