Viséximo primeiro capítulo da novela por entregas «Noire Compostela», de Blanca Riestra
21 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.-Mira quen te espera no teu despacho -díxolle Lolita, a recepcionista- Leva dende as dez. E ti, seica non durmiches, meu rei?
Touriñán entrou no despacho case no bico dos pés. Alí estaba un home untuoso de pelo branco, repeiteado. Tiña as mans unha enriba doutra, colocadas. Levantou a testa coa habitude de quen sabe transmitir dignidade.
-Mandoume chamar?
-Non sei, non teño o gusto.
-Son Xosé Manuel Alfaiate, cóengo da catedral.
-Inspector Touriñán.
-Alguén faloume do último caso. Tal vez podería serlle dalgunha axuda.
-Dígame vostede.
-A morte dos rapaces, si.
-Escoito.
-Teño que advertirlle das miñas condicións. Aínda que xa as coñecerá se é vostede crente -Touriñán tivo un movemento de repulsa, coma se estivese a recibir un agravio- Saberá que teño a obriga de non repetir as informacións recibidas en confesión. Para min é como se non existiran. O Santo Sacramento da penitencia é sagrado. E iso hei respectar.
Touriñán asentiu.
-Non obstante, teño aínda algunhas informacións extraoficiais que poden servirlle de guía. Hai moita inquietude por aí adiante.
Suspirou.
-Ten que ter conta de que Santiago de Campo da Estrela é unha cidade moi sinalada, sede catedralicia, tumba do noso queridiño apóstolo, e posiblemente doutros moitos mártires da fe.
Ponderou o efecto producido polas súas declaracións coma quen está adoitado a se escoitar con pracer.
-Estamos ante un dos lugares de peregrinación máis venerados da cristiandade e, diría máis, do mundo enteiro.
-Non lle digo que non.
-Todo iso presta carácter. Como tal, Santiago é unha cidade moi bendicida pero tamén moi maldita. Non se me escandalice. Ocórrelle así coma aos homes da igrexa, aos grandes santos, que teñen que baterse contra maiores tentacións cás xentes humildes que afrontan destinos menos elevados. É así: non hai discusión posible. Gustaranos máis ou menos, pero así é.
-Entón?
-Entón, estou aquí porque lle quero recordar algunhas cousas que pasaron hai tempo. Vostede era moi novo, de seguro. Pero en verdade, nos primeiros oitenta, houbo traxedias nesta cidade. Feitos lutuosos. A cidade tivo o seu momento de fonda tolemia e descontrol. Afortunadamente durou pouco. Eran os tempos do hedonismo descontrolado, da heroína, dun profundo relativismo moral. Non o saberá pero, no ensanche, por exemplo, proliferaron os solares baldeiros, onde se facían fogueiras e se xogaba a xogos perigosos. As xentes, moitas, vivían coma animais neses locais baldeiros, facían o que querían, afanaban, fornicaban, mataban. Logo, seica as autoridades arrasaron estes emprazamentos malfadados e construíron por enriba. Fixeron torres de pisos, ximnasios, supermercados. Dicíase que naqueles lugares estaban a se oficiar misas negras, cerimonias escuras. Non sei canta verdade haberá nestas murmuracións. Moitos alardean do mal e nin sequera son capaces de ollar para el de fronte. Pero o que si lle podo asegurar é que, haber, houbo cousas raras. Por entón, lémbrome ben, eu tiña a encomenda de ir confesar aos toliños de Conxo, marchaba para alá os domingos. Conxo aínda era manicomio ou sanatorio de lunáticos, como prefira. Moitos, uns pobres desgraciados. E alí me plantaba eu todos os domingos a confesar e a oficiar a miña misa. Pois, fíxese, que aínda me lembro do terror daqueles benditos cando lles daban día libre. Non querían saír, deixar o recinto. E dicían que tiñan máis medo, moito máis medo, do que había fóra que das mexadas, os electroshocks e os berros dos doentes, todo o que constituía a súa arrepiante cotidianidade.
RESUMO
Logo de pasear freneticamente pola Ferradura, Touriñán volta, de madrugada, para o seu cuarto de hotel. O vixilante, que o considera un maniático, saúdao con ironía. Logo de deitarse, o policía prende o magnetoscopio e volve visionar a estraña cinta VHS onde aquela rapaza, idéntica a Dafne, fala coa cámara e protesta e quítase a roupa interior paseniño. Fai todo isto dun xeito tan inocente e perverso e tamén sagrado que Touriñán se sente feliz e prende no sono coma un bendito.