Por aqueles camiños si que se aprendía a conducir. Aprendíase a dominar o volante, a controlar a máquina. E ti aprendiches decontado; axiña fuches a mellor. Había que chegar ao Muro antes de que comezase a lonxa. Saías de Fisterra de noite, á unha ou unha e media da mañá, en canto remataba a descarga do xeito, e viaxabas ata á Coruña por aqueles camiños de grava, area e pedras atravesados por grandes fochancas. Fisterra era o cu do mundo. Era o lugar salvaxe e agreste onde remataba a terra. E ti, unha muller ao volante. Unha muller valente, a única muller que conducía un camión naqueles anos. E non toda a xente o aceptaba.
As mulleres quedaban abraiadas ao verte e os homes non permitían que lles adiantases. Daquela moi poucos homes sabían conducir. Pero os que sabían, aceleraban para evitar que lles pasases. Picáballes a fachenda. Pero quen chegase antes á Coruña conseguía un mellor posto de descarga na lonxa, así que ti tamén querías chegar a primeira. Pero eras muller, e os homes, adoecidos, guiaban os seus camións polo centro ou pola esquerda para manterte atrás deles. Con todo, o teu camión era novo, era potente, e ti sempre fuches unha persoa paciente, que sabía esperar o momento oportuno. Por iso sempre lograbas adiantalos.
Axiña a túa sona, a de Celia Rivas, a camioneira de Calcova, circulou por toda a Costa da Morte. O camión era unha prolongación do teu corpo. E iso era moi importante naquela estrada de lama e grava cicelada polas rodeiras dos vehículos. Había que seguilas, as rodeiras, para non desestabilizar a carga. Do contrario, o vehículo podía envorcar. Por iso a prudencia e a relación coa máquina eran tan importantes. Pero aquel Chevrolet era parte de ti, do teu corpo, como o foron todos os vehículos que guiaches, incansable, paciente, hábil.
Non conducías, pero antes de sacares o carné xa fixeras moitas viaxes á Coruña coa túa irmá María na camioneta que o voso pai construíu no seu taller a partir dos restos dun turismo accidentado. Fora el, teu pai, Joaquín, quen encamiñou o voso futuro cara ao transporte de peixe. E el quen vos suxeriu a conveniencia de sacardes o carné de conducir.
A túa irmá María buscaba e colocaba a mercadoría. Ela compraba o peixe, pero non quería conducir. Dáballe reparo; non se vía ao volante como muller. Ti si.
Mercabades peixe na praia, maiormente sardiña, que era o que había daquela, e levabádelo a vender á Coruña. E logo buscabades portes para traer de volta. Había que cubrir as viaxes. Había que buscarlles a ganancia.
Sempre fuches unha muller de acción, Celia, unha muller con iniciativa, que actuaba por instinto, pouco amiga da reflexión. Tampouco che gustaba dar explicacións. Ti actuabas, que era o teu. E actuabas cunha valentía enorme e cunha entrega envexable. Aquelas viaxes entre Fisterra e A Coruña, nas que se tardaba entre seis e sete horas en chegar, eran esgotadoras. Ás veces, nalgunha parada, aproveitabas para durmir sobre o volante. Pero ti eras unha Lavanca, como teu pai. Sempre fuches afouta, igual que as túas irmás. Coa túa nai, en cambio, nunca sintonizaches. Ela tíñate a menos. Nunca foi condescendente contigo. Seguramente, por seres camioneira, por seres arroutada, arriscada. E muller. Se había que levar peixe á Coruña, alí estabas ti ao volante. Se había que levar caolín co camión, alí estabas ti ao volante. Se había que levar seixo para Carburos Metálicos de Cee, alí estabas ti ao volante. Se había que ir ao rolo, a transportar madeira para as serrerías, alí estabas ti ao volante. Sempre.