Falece o intelectual galeguista Isaac Díaz Pardo

La Voz REDACCIÓN

CULTURA

Díaz Pardo nunha imaxe de arquivo Kopa

Díaz Pardo (Santiago de Compostela, 1920) finou tras levar ingresado no hospital San Rafael da Coruña dende o pasado 22 de decembro afectado por unha neumonía.

05 ene 2012 . Actualizado a las 22:07 h.

Galicia perdeu hoxe a un dos intelectuais galeguistas da época actual. Isaac Díaz Pardo (Santiago de Compostela, 1920) finou tras levar ingresado no hospital San Rafael da Coruña dende o pasado 22 de decembro afectado por unha neumonía.

A súa capela ardente quedou instalada no tanatorio de Servisa en A Coruña e será soterrado mañá pola tarde no cemiterio santiagués de Boisaca.

O columnista de La Voz de Galicia ata o ano 2009 co seu espazo Crónicas inconformistas, tivo unha educación marcada polo contacto cos máis importantes intelectuais galeguistas do momento, como Castelao ou Cabanillas, reunidos no obradoiro do seu pai, o pintor e escenógrafo Camilo Díaz Baliño. O seu compromiso con Galicia iníciase en 1936, cando participa activamente na campaña a favor do Estatuto de Autonomía.

Entre 1939 e 1942 estudou Belas Artes na Escola de San Fernando, en Madrid, participando nunha experiencia pioneira sobre deseño industrial. Tras rematar os seus estudos, pasou a ter unha praza de profesor na Real Academia de Belas Artes de San Jorge de Barcelona. Ao seu regreso inicia, cunha exposición na Coruña, unha etapa de dedicación plena á pintura que abandonaría en 1948, para entregarse por completo a un proxecto de dinamización sociopolítica e empresarial que visaba, por un lado, a modernización e internalización da cultura galega e, por outro, a rexeneración da desartellada historia de Galicia.

Abandonou as artes plásticas para adicarse á cerámica e fundar con outros socios a fábrica de Cerámicas do Castro en Sada (onde o nomearían fillo predilecto), ensaiando con materias primas usadas nas primitivas cerámicas de Sargadelos e conseguindo cerámica de gran calidade.

A inxente actividade rexeneradora promovida por Isaac Díaz Pardo atinxe todo tipo de actos e iniciativas en que se plasma a súa idea, afastada das visión folcloristas, dunha nación galega proxectada cara o futuro. No campo literario, o labor do galeguista non se limitou a soster unha plataforma editorial: el mesmo cultivaría varios xéneros, desde o teatro, a crítica e o ensaio ou os carteis de cego, alén dunha continuada presenza nos medios xornalisticos coma La Voz de Galicia.

Abandonou as artes plásticas para adicarse á cerámica e fundar con outros socios a fábrica de Cerámicas do Castro en Sada

En 1963, constituíu en Arxentina, xunto con outros destacados galeguistas, como Luis Seoane, o Laboratorio de Formas, precursor doutras actividades industriais e culturais como a restauración da produción de cerámica de Sargadelos, en colaboración coas Cerámicas do Castro, el Museo Carlos Maside, a editorial Ediciós do Castro.

Díaz Pardo tamén cultivou o ensaio e a crítica, producción entre a que habería que destacar os libros: Xente do meu rueiro (Bos Aires, 1954), O ángulo de pedra (Bos Aires), El ceramista Arranz y su escuela (A Coruña, 1960), Galicia Hoy, en colaboración con Luis Seoane (París, 1965), A Nave espacial, en colaboración con Celso Emilio Ferreiro (A Coruña 1970), El Marqués de Sargadelos (A Coruña, 1970), Castelao (A Coruña 1985), Galicia hoy y el resto del mundo (A Coruña, 1987).

A dilatada traxectoria recibiu innumerables distincións e recoñecementos. No ano 1999 recibiu o Premio Santiago Rey Fernández-Latorre na súa modalidade de prensa escrita, polo seu artigo «Lucubrar sobre o futuro para entender algo do presente» e pola súa longa traxectoria intelectual e creadora.

Tamén recibiu outro recoñecemento como: o Pedrón de Ouro (1976), a Medalla de Ouro e Fillo Predilecto da cidades de Santiago (1988), Premio Otero Pedraio das Diputacións Provinciais (1990), Insigna de Ouro (1991), Doutor Honoris Causa pola Universidade de Santiago de Compostela (1992) e da Universidades da Coruña (2007), Premio Trasalba da Fundación Otero Pedraio (1993), e a Vieira de Plata do Patronato da Cultura Galega de Montevideo (1995) entre moitísimos outros.