«Sempre procuro por algo da miña vida en todo o que fago»

Javier Romero

CULTURA

«Faíscas» é o novo libro da escritora coruñesa formado por tres ducias de relatos curtos baseados na realidade ou na ficción

28 abr 2009 . Actualizado a las 02:00 h.

A precisión matemática que require o seu traballo de enxeñeira, gusta da relaxación a hora de plasmar nun texto o seu talento narrativo. Unha inquietude que naceu sendo unha nena e que agora, tras cinco publicacións, reaparece nun novo exemplar, Faíscas. Un título que xunta relatos curtos xurdidos da imaxinación ou de diferentes realidades que a escritora non esqueceu, plasmándoos nuns textos escritos fai varios anos e que agora están nas librerías a disposición dos lectores. Inquietudes que María Canosa continua inmortalizando no que será o seu novo proxecto, unha novela na que traballa actualmente pero sen data de publicación, «algo que non me gusta marcarme».

-¿Que aporta neste novo libro «Faíscas»?

-É o quinto libro tras moitos anos sen publicar, dende o 2000, e supón tres ducias de relatos, cada un deles con independencia do outro pero con aspectos que poden ser comúns como o tema do mar, a auga, a ribeira ou a costa, que aparecen constantemente. De feito o tema da portada gústame moitísimo xa que inda que non coñezo o ilustrador debeu ler algún relato xa que acertou de cheo.

-E o feito de residir agora no interior de Galicia, ¿non lle inspira?

-Por suposto, calquera lugar inspira. De feito este libro que se chama Faíscas, son pequenas cousas da miña vida, algunhas que aconteceron e outras inventadas. O que sucede que este libro leva tres anos na editorial e cando me mandaron as probas as miñas mans para corrixir, foi reencontrarme con el xa que si o escribise hoxe non sería igual.

-E neste tempo percorrido que menciona, ¿seguiu escribindo?

-Continuei escribindo pero a verdade é que cando publicas algo anima a continuar escribindo e empezar de novo. Agora estou escribindo pero nun rexistro diferente, unha novela, xa que empecei a escribir moi noviña. Cando tiña tres anos inventaba poemas, cando tiña seis anos gañei algún premio por contos e comecei a publicar cando tiña 16 anos inda que a escribín con trece, entón fun escribindo segundo a miña idade e ao medrar eu os textos medraban comigo.

-Considerase unha escritora autodidacta?

-Eu penso que non hai trucos para escribir, inda que hai esquemas para escritura é algo mais natural. Ademais, o feito de que a miña nai sexa escritora si que fai que eu este mais familiarizada coa literatura e axuda a que unha historia natural se converta nun libro.

-Nos relatos de «Faíscas», ¿existe un contexto autobiográfico?

-Para min é inevitable en calquera faceta da miña vida non por un pouco da min en calquera cousa que fago, inda que supoño que lle pasará a todos. Inda que sexa inventado, sempre se reflexa algo persoal. De todas formas algúns si que son realidade e están adicados.

-A precisión que require o seu traballo de enxeñeira, plasmase a hora de escribir, ou son aspectos diferentes?

-As veces pregúntame como o compaxino, e eu sempre contexto que con moita paciencia e sacrificio, xa que houbo temporadas nas que non escribín nada por unha excesiva carga de traballo, outras escribo como forma de liberación e outras estou tan cargada de traballo que non son capaz de escribir nada. Por iso é necesaria a paciencia, xa que é algo que fago de maneira intermitente xa que non é un traballo, escribo cando teño que contar algo que supón unha liberación ou vía de escape.

-¿Por que non dirixiu a súa formación académica as letras e se decantou polas ciencias?

-Cando tiven que elixir no bacharelato ciencias ou letras foi un dilema e tiven que buscar a forma de compaxinalas, polo que decidín traballar coas ciencias e no tempo libre continuar escribindo, algo que estudando xornalismo, por exemplo, non me permitiría facer problemas de matemáticas en ratos libres.

-No momento de tomar esa decisión, ¿influíu o feito de ter unha nai escritora?

-Tiven liberdade absoluta. Eu non sabía se quería ser enxeñeira de camiños, eu quería unha carreira útil e que non me aburrise.

-Dada a súa procedencia da Costa da Morte, a afección polo mar e o tempo transcorrido dende que escribiu «Faíscas» ¿visualízase o acontecido co Prestige no seus textos?

-Algo hai sobre o Prestige que utilicei nalgunha publicación colectiva como os publicados en La Voz.

-E as relaciones sentimentais, ¿de que maneira están presentes?

-Case sempre tratan sobre iso os textos, xa sexa de maneira afectiva ou de outras. Aparecen amigos ou familia, é inevitable, algo que tamén aparece na novela que estou preparando.

-A novela da que fala e que escribe agora, ¿ten data de publicación?

-Non temo costume de poñer data de publicación as miñas obras.