Dende os restos das casas dos caseiros das Torres do Allo, en dirección sur, hai un estreito carreiro (os anchos xa son corredoiras) que leva dereitiño cara a un fermoso e grande pombal. Nestas tardes de outono, se a luz acompaña, esa andaina curta cara a un lugar aínda agochado entre os piñeiros está cuberta de arume case vermello, e de súpeto atopar o branco pombal daría ata para o inicio dunha lenda da Irlanda do Oeste se de fondo se escoitase música da primeira etapa de Enya. Non lle cadrou esta vez, a ver para a vindeira.
Digo o de Irlanda pola estética e polo ben que eles aproveitan todo o seu, porque o pombal é moi noso, aínda que estou certo que se no alto lle puxeran unhas paletas a algún pasaríalle por muíño de vento.
Eu xa o vira hai anos, pero tivera o feo costume de saltar o valado da avenida principal, e daquela a porta estaba pechada. Agora que a abriu alguén, se cadra un vento forte, impacta máis ver os buratos que tiñan as aves, cuadrículas perfectas, coma se fose un panal xigante, coa mesa de pedra no medio e o teito de madeira. Unha preciosidade, que creo que habería que pechar para que non voe nada.
Temos uns pombais señoriais, que para iso eran dos señores. O de Daneiro, o das Edreiras. Grandes e feitiños. Non sei que tipo de ruído farían aí as pombas. Eu só sei como falaban ou cantaban as parellas que tiñamos no noso, pequeniño, tres furados no faiado. Nós, e todas as casas de antes, que foron desaparecendo coma os fornos ou as pedras do lar. Ás veces sentía moverse os ratos polo teito de madeira e dábanme algo de medo, pero os grogrogró das pombas e pichóns adormecíame. Aínda temos os buratos por se volven, pero han de parar no Allo.