No limiar entre o medo e a memoria, o Vákner esperta para lembrarnos que as sombras tamén teñen voz. A néboa envolve as casas silenciosas. O vento asubía entre as pedras molladas de séculos, tan antigas coma o mundo. E a sensación de ser observado toca e percorre o lombo daquel que chega a Dumbría coa intención de rematar o Camiño de Fisterra, como un frío que non o abandona.
O Vákner, aínda que camiña entre nós, non é un monstro sólido, nin está habitado de escuras profundidades. Pode que o visitante sinta o desexo inicial de dar un paso atrás, imaxinando os seus movementos con terror. Mais a criatura é un latexo, sutil sombra que serpea polas pedras insinuando formas imposibles que xogan coa razón e que fai vibrar a terra e o espírito, pero que non busca destruír. Un comprende que abrindo o corazón ao seu latexo e sentindo que el acepta a túa entrega, o equilibrio entre o mundo humano e o sobrenatural se restablece. O Vákner respecta a quen coñece o valor de Dumbría e os seus segredos, a memoria colectiva, a tradición que resiste o tempo.
Quen percorre Dumbría non camiña só sobre pedras e sendeiros; camiña sobre séculos de memoria, baixo a vixilancia do Vákner e a forza dun pobo que protexe a luz fronte á escuridade. E logo xorden as preguntas: Deixa un monstro de ser monstro cando non actúa como tal? Cando e onde deixa un monstro de selo? Cando é querido. E no lugar onde o medo se fai poesía. Respiras profundo, deixando que o aire húmido te envolva. Aprendes que a valentía non consiste en fuxir do medo, senón en camiñar con el, descubrindo os segredos dos monstros e pesadelos que en cada un de nós se agochan e deixándonos soster pola historia que nos abriga.