Os avós viviron media vida sen luz eléctrica, cando xa era case un ben universal, alumeados únicamente por candís de parafina azuis e de nome comercial Petromax. O luns pasado, non había nin Netflix nin redes sociais onde plasmar o noso enfado e desidia. Tampouco se podían cargar os móbiles e as chamadas eran un ben prezado se funcionaban. En parte, foi unha liberación que durante horas se parase o país. Un golpe de realidade na burbulla idílica do primeiro mundo. Pensemos que en Gaza a única luz que ilumina os ceos de noite procede dos bombardeos.
Quizais nunca saibamos qué pasou, tampouco qué outros eventos históricos nos esperan no futuro. O que é un feito é que o mundo, a situación xeopolítica que vivimos, é inestable e voluble. Isto abócanos a un feixe de incertezas.
Por iso, cando todo falla, volvemos ao analóxico, a contar un conto e reunirnos ao redor dun cruceiro en Baíñas ou a prender a radio a pilas que tiñamos varada no fondo dun caixón. O bendito transistor de toda a vida. Cando o silencio o inunda todo, agradécese esa voz amiga que nos dá calor, que nos informa das últimas noticias cando a televisión e os medios máis utilizados quedan obsoletos. O antigo nunca defrauda. Mais non podemos romantizar tampouco un momento de auténtica desinformación e caos que acabou con moitas vidas, dos máis fráxiles, persoas dependentes que non tiñan os recursos suficientes para sobreviviren.
Polo tanto, non podemos festexar que se prendeu a luz cando houbo xente que non puido volver vela. Estas son as cousas que nunca pensamos que nos irían a ocorrer e que levamos vivindo como sucesos sen precedentes dende hai cinco anos.