Perfecto Senande Reyes, de Baio, faleceu onte.
28 feb 2021 . Actualizado a las 13:44 h.Amigo Fetucho: A verdade é que non escolleches o mellor día para deixar este mundo, pois este día [o sábado]abrían os bares parcialmente despois do confinamento polo covid. Sempre foches de espíritu libre e sen ataduras, ou sexa que non é de estrañar.
Os talleres que te contrataban, hai 30, 40 anos, sabían que ti os luns polas mañás non traballabas, e o resto da semana, as mañás empezaban despois das 10, e non todos os días, así ata que te xubilaches. Nunca che faltou traballo e sempre tiveches cartos para ir de farra e cando escaseaban quedabas na casa.
No momento de recibir a triste noticia do teu pasamento para o outro mundo, viñéronme á memoria en moi pouco tempo varios decenios de vivencias das nosas correrías xuntos. Comezan co inicio da década dos 70 do seculo pasado; arrancando no Citroen 2CV de Jorge de Calabanda, os de sempre, os traxectos eran os habituais, Cee, Camariñas, A Ponte do Porto, Camelle, Carnota... Non había présa por chegar, escoitando a Víctor Jara, outras veces a Triana, cando non os chistes de Tip y Coll, Eugenio, acompañado dun porro, e moitas risas. Despois na sala de festas e nas primeiras discotecas da comarca os cubatas de rigor, e se alguén se atravesaba no camiño rematabamos a labazadas. Ligar era secundario; bailar, xa nada; ti sempre estabas na primeira liña de fogo, non eras alto nin fornido, pero a túa axilidade era endiablada, sempre saías gañando. Eras a alma mater do grupo, tiñas unha anécdota ou unha broma para cada un, eras un amigo dos amigos, nunca deixaches a ninguén só ante o perigo.
Antes do remate da década fixemos a viaxe a Sevilla no 124 blanco de Paco de Elías, era agosto de 1977, un calor asfixiante, coas ventaniñas baixadas, nos pouco tramos de autoestrada que había daquela, escoitando, mezclado co ruido do aire quente na cara e o pelo o aire, a Triana, (Abre la puerta).
Entramos en Sevilla pola Ruta da Plata. Para dormir tiñamos unha tenda de campaña moi espartana, para catro moi xustiños, valía calquera sitio para montar antes de que se fixese noite. Algunha vez, xa noite coa axuda da luz do coche, unha vez montamola de noite no medio dun erial, despertámonos cedo polo ruido da maquinaria que se achegaba á tenda de forma perigosa.
Os cartos eran moi escasos e as anécdotas sucedíanse. A maioría das veces a comida era a base de latas de conservas. Unha vez preparándonos para comer unha lata de fabada, preguntaches que era iso do «baño de maría», que poñía nas indicacións; nós tampouco nin idea. Comémola igual sen baño. Pero nesa viaxe aconteceu algo que non se me borra máis na miña vida: axudaches a salvarme de morrer afogado, ti e Jorge de Calabanda, en Fuengirola. Déusenos por parar a tomar un baño nunha praia semidesértica, cunha oleaxe de bandeira vermella. Unha vez metidos no mar, só sei que en poucos segundos aparecín mar adentro, vin que a praia quedaba lonxe e nadaba mal. Ao ver os meus sinai de socorro, primeiro pensaches que era carallada, despois, sen pensalo máis, ti e Jorge viñeste socorrerme. Paco tamén axudou indo buscar a voluntarios. Cando chegaron xa estabamos de pé metidos na auga; leváronme para un hospital, porque tragara moita auga. Ti, tamén, polo esforzo do rescate, tragaras auga e tamén viñeras, aínda que finalmente non precisaches de tratamento. Puxécheste ben de repente ao ver que me levaban nunha padiola. Ás poucas horas estabamos nunha discoteca de Torremolinos con música dos Bee Gees de fondo. Dende aquela, verán de 1977, cada vez que escoito ese grupo vénme á memoria a discoteca de Torremolinos, o día que volvín nacer.
Tamén lembro nesa década as viaxes a Coruña, os xoves no R12 de Toñito Cruz, a ver unha película de cine no Rosalía de Castro. Despois iamos a dar unha volta polo antiguo barrio do Papagayo. A década dos 80 comenza cunha viaxe a Santander. Iamos ver a un amigo da mili de Jorge de Calabanda, viaxe tamén plagada de anécdotas moi graciosas. Unha de tantas: cando lle paramos a unhas chavalas que facían auto-stop xa chegando a Santander, había unha subida pronunciada, eramos 5 personas dentro do Dyane 6 de Calabanda, ía a 50 por hora a tope, o comentario de Jorge non ten desperdicio: «Vamos amuedo para ver el paisaje».
«Retales dunha vida, fotos a contraluz, barras de bar…», que canta Miguel Ríos; a pesar do tempo transcurrido, máis de 40 anos, seguímolas contando nas nosas xuntanzas habituais, unha e outra vez, ano tras ano. Pero agora, cando podamos xuntarnos de novo, a última fixo xa un ano, vai a haber un baleiro, ás anécdotas vanlle faltar a pimenta e a sal a esencia que ti lle poñías a cada unha, acompañado dun cubata e con toda a retranca. Quero manter a confianza de que imos volver a vernos nalgún lugar perdido nos confíns do universo, para vivir unha nova viaxe; a maneira de como deixas este mundo, é de envidiar, pescando no peirao de Caión, un venres soleado cos bares semiabertos para «tomar algo». Un bo día para ir a un mundo mellor, que o universo acolla a túa enerxia e nola trasmita.
Moitas grazas por todo, amigo, sempre vas estar no meu recordo e penso que na de todos os integrantes da gran familia que somos o grupo «novos vistos», a vindeira xuntanza vai ir na túa honra, vas estar moi presente! «Barras de bar, vertederos de amor, os enseñé un trocito peor...». Ata sempre amigo!