Ás veces, penso que a enfermidade sacou unha das nosas partes máis humanas, para ben e para mal. Adoito ultimamente fixarme moito na actitude das persoas ao meu redor. A máscara non impide que se filtren os xestos de intolerancia e mala educación. Se por unha banda vimos a faciana máis altruísta nalgunha xente, percibo por outro lado unha acritude noutras moitas persoas.
O pasado xoves, encontrábame na entrada do PAC, esperando para a quenda das analíticas. Chegou unha moza e empezamos a falar mantendo a distancia de seguridade de como era unha lata isto das máscaras. É a típica conversa trivial e educada. Namentres falábamos, a xente íase aglomerando e intentando achegarse máis á porta, coma se fose garantía de realizar antes as análises. Se alguén se achegaba moito a outra persoa, comezaban as miradas censuradoras e as queixas polo baixo. Vivimos un tanto amargados e, ás veces, neses pequenos xestos, descubro o egoísmo máis ruín que nos consome.
Estando alí, chegou un señor que adoitaba ver moitas veces no centro médico. Recoñézoo por un chapeu que leva sempre, aínda sen saber de onde é ou cal é o seu nome. Antes de todo isto, entraba sempre cunha algarabía que enchía toda a sala de espera en gargalladas, pola súa espontaneidade e a conversa que lle daba a todos os descoñecidos. O outro día, pasou apenas saudando, coa cabeza baixa e sen denotar aquela alegría que tiña.
Aí foi cando me decatei que todo isto quitounos unha parte fondísima da nosa alma, a parte social, afectiva, deixándonos unha profunda pegada que se prolongará seguramente no tempo.
Na ringleira, vimos como unha ambulancia saía de Urxencias coas luces escintilando. Coido que era a metáfora da nosa vida mesma.