Carballo: «O Electo»: Interpretación e texto soberbios

Por fin unha comedia decente! Sen necesidade de ser groseiro nin basto. Canto se agradece! Para gozar dunha obra de teatro, ou calquera manifestación artística, o mellor é contar co público. El ten que entender o que alí se conta. E desta vez, coincidiredes comigo, o público ten as claves todas do humor desta peza. Quen non viviu escenas parecidas, nalgunha aventura política. E máis nun ring coñecido: as eleccións galegas. O presidente da Xunta. Hai un público case de expertos, por aí non vai haber problema. E a pesares da proximidade que nos dá a todos este texto, foi escrito (maxistralmente, penso eu) por Ramón Madaula (catalán el), con versión en galego de Cándido Pazó. Meus máis sinceros e entusiastas parabéns para os dous. Un pola orixinalidade do tema, e outro pola adaptación tan fantástica, ó ámbito galego.

Desta vez o pano está corrido ó comezo da representación. Unha habitación de deseño xeométrico e funcional. Un despacho. Os dous protagonistas, fronte a fronte: o candidato electo (Manu Baqueiro) e o psiquiatra (Antonio Mourelos). Aínda que este estupendo tema vai do contraste do político, cunha imaxe moi estereotipada de orgulloso e aproveitado, fronte ó sentido común e científico do doutor, a modo de Pepito Grilo dun Pinocho, no noso caso semella que o idioma é o nó central deste texto; xogando coas palabras en galego e castelán, ó redor das cales vanse fiando os ditos e as grazas. Como os xograres de antes ousaban rir á conta dos seus poderosos amos. Personaxes da vida política galega pasan polos nosos miolos, a medida que van desfilando: Fraga, Abel Caballero, Núñez Feijoo... Todos eles personalizados por Manu Baqueiro. E un psiquiatra (Antonio Mourelos) que fai a modo de conciencia de Pinocho.

Transcorre a obra cun continuo discorrer de gags e situacións hilarantes, que se agradecen ben. Se o texto é bo, non lle queda atrás a interpretación de ámbolos dous. Especialmente do político. Malia que algún pode pensar en sobre actuación do mesmo, para min faino perfecto (se tal cousa existe).

Non destacan especialmente nin os decorados, nin a música, nin a iluminación. A pesares de que todos eles cumpren o seu papel.

Xa case de entrada, o texto recordoume a unha peza de Mario Benedetti, Pedro e o Capitán, onde tamén se enfrontan, intelixentemente o verdugo e a vítima. Pasando, pouco a pouco, de oprimido a dominante, a vítima; aquí o doutor. Pero tamén me lembra, e seguramente a moita xente máis tamén, a semellanza coa película Una terapia peligrosa, con Robert De Niro (mafioso) e Billy Cryistal (psiquiatra). De feito, nun momento dado, na peza de hoxe, o alcalde bérralle ó doutor: «Tú... tú eres bueno!», que me pareceu un chisco de ollo a esa soberbia escena con De Niro dicíndolla ó psiquiatra.

De modo que se o texto é bo, as interpretacións soberbias, só queda engadir que a dirección que acomete Cándido Pazó, amosa unha brillante medida do tempo, que entre risos e gargalladas, fíxonos pasar a todos e todas uns momentos marabillosos, sen que nos deramos conta de que pasaban. Comme il faut! A pesares dun tremendo constipado que me invadiu de miasmas, e me impediu gozar plenamente da obra... Plas, plas, plas, ben merecido. Non vos pareceu?

Adeus.

Companhia do Chapitô, de Portugal, repite en el FIOT por cuarta vez en el último decenio

Vinieron en 2006 con O grande criador, su versión sobre la Biblia; en 2009, con A tempestade; y en 2015, con Edipo. Esta noche (20.30) vuelven los portugueses de Companhia do Chapitô para estrenar en Galicia su versión del Hamlet de Shakespeare, y la cosa promete. Y promete, al menos, una buena dosis de carcajadas. Son expertos los portugueses en ofrecer un humor desternillante, y en adaptar a la actualidad hasta las obras más ancladas a tiempos pasados.

En esta ocasión traen una comedia visual y física que invita a la imaginación del público, trasladando todo un clásico a la modernidad de una multinacional para, así, abordar temas atemporales como la traición, la venganza, el incesto, la corrupción, la moralidad, el abuso y los juegos de poder o el acoso. El reflejo, aseguran, de una sociedad «autista e deshumanizada».

El humor, la creatividad y el trabajo físico son los lenguajes empleados por la compañía, que recalará en Carballo con un Hamlet que encaja a la perfección con las #MiradasFIOT, temática del festival este año. A las 20.30, en el Pazo da Cultura.

Dos estrenos cerraron el III Metro Cadrado

El III Certame de Micro Escenas Metro Cadrado se despidió ayer con dos estrenos absolutos: Soas lavan, de Tukumpás Teatro (en el lavadero público); y O silencio das tartarugas, de María Dobronich (en la mercería y paquetería Pilar María).