Unha das cousas que máis me impactaban de pequeno cando ía a Londres era o amor polos animais que vía na cidade. Como un xa ten unha idade, as primeiras veces ocorreron hai moitos anos. Os esquíos andaban libremente polos parques e non era complicado achegarse a eles. Nunca tal cousa ollara, agás a parella Banner y Flapi dos debuxos da tele. Polas noites, saía á ventá e pola rúa pasaban un raposo ou dous con pouca diferenza de tempo, e tamén pola mañá cedo. Para chegar ata alí, pensaba eu, tiveron que percorrer moitas rúas dende algún monte próximo, que no caso do noso piso imaxino que era o de Hamsptead. Xa non falo do feito de ver como os cans ían no bus con absoluta normalidade, ou que os gatos dos veciños case petaban na porta para comer algo ou saudar, ou se cadra para outra cousa.
Naqueles tempos, por aquí os animais aínda eran inimigos. Un raposo na beira do cabanote só podía vir a por galiñas, así que o seu destino era a morte. As tiopas acababan cos cultivos ou cos herbais, por tanto cazalas case xa se vía como una actividade vital ou cultural. Non xulgabas. Non conto máis detalles porque cos ollos de hoxe (os da racionalidade e a sensibilidade) resultarían ata ofensivos. Así que ver aló tanto cariño cos animais, como mínimo, sorprendía.
Digo isto porque ultimamente cadroume atopar varios coellos e raposos mortos nas estradas. Vou pensar que foi fatalidade, por cruzar sen mirar. Non quero lembrar o que xa lle teño escoitado a máis dun, e non precisamente de neno, de que cando vía pasar un animal por diante do coche trataban de collelo (os xabarís non, claro). Supoño que os tempos de hoxe xa son outros.