Aprimeira vez que ollei unha vaga de lumes era eu moi pequena. Aquel verán eu ía a todos os sitios co meu alfabeto azul debaixo do brazo. Fun, curiosamente, unha nena que lle custou bastante aprender a ler. Acórdome coma se fora hoxe dos cumes das montañas, con puntos dispersos que ardían e columnas de fume que se elevaban cara o ceo.
Aquilo era un anticipo para o que aínda estaba por chegar, a vaga de lumes do 2007. Incendios que non cesaban ou que, polo menos, a ollos dunha nena non parecían ter fin. Aquel ano todo o mundo devecía pola chegada das primeiras chuvias, coma se fosen purificadoras.
Oxalá as lapas tivesen fala. Así contarían a súa propia historia de vida. En xeral, adoita ser unha longa cadea de suministro, dende os gobernos, pasando polos propietarios dos montes ata as mans dos pirómanos que prenden a chama.
O lume en si ten a capacidade visual dun espectáculo de fulgor, da forza que na cultura celta envolvía á deusa Brigit. Non obstante, o dos incendios é unha ilusión óptica. Non ten nada de revitalizador, trae sempre devastación. Ríos de cinsa negra e esqueletos de bechos que non poden escapar a tempo da intensidade dos incendios. Nos peores casos, sega vidas. Os incendios non deixan de ser un símbolo de decadencia en calquera sociedade avanzada e comprometida co entorno.
Ás veces paréceme que perdemos a cordura. Que vivimos no mundo da propia autodestrución e desaproveitamento. Non valoramos a riqueza que temos. Ultimamente, din os vellos que non canta nin sequera o cuco na Costa da Morte. A onde estamos chegando? Alguén pode pensar en algo máis nostálxico e premonitorio que a ausencia do cuco neste tempo?