O outro día escribiamos nestas páxinas sobre as vellas eiras, que pouco a pouco van desaparecendo. Vanse como se van tantas cousas, é a lei de vida do cambio dos tempos e tampouco lle hai que dar moitas voltas. Só dende a melancolía botamos de menos traballos que naqueles tempos eran extremadamente duros: eramos máis novos, tiñamos máis enerxía e máis forza, vivían familiares que xa hai tempo que se foron para sempre, e imaxinabamos un futuro que se cadra coincide algo co actual, e se cadra, non. Pero había que dobrar o lombo, cargar con todo, e ás veces ocuparse dun oficio estacional dos que creo que fun o último portador da miña xeneración: ir detrás das vacas que mallaban o trigo ou o orxo cun caldeiro, por se lles daba por defecar. Aí estaba eu para que a bosta non caese nos cereais. Pouca literatura científico-histórica teño lido sobre este asunto.
Non, non boto de menos aquelas tarefas que nos consumían o corpo a suor e elevaban o espírito. Pero si, e moito, as sensacións que se perderon con elas. Sobre todo o tacto do trigo e do orxo, xa dende a leira, xa dende que a espiga se vai formando, ata cando o varres na eira para apañalo co cribo, limpalo ao vento e logo deixalo na ucha. Limpalo ao vento: unha cualidade que nunca puiden imitar. Deixar caer o gran na cantidade exacta e á altura precisa, coa inclinación axeitada, para que cando chegue un pouquiño de aire leve con el só os lixos e non o alimento. É como ventar o vento, ou velo, algo que as mulleres aprendían dende nenas e manexaban cun tacto exquisito, só comparable aos artesáns das acibecherías. Jorge Mira xa está tardando en definir a fórmula.