Éa primeiriña hora da mañá. Sobre as cumes do Monte Pindo, entre a laxa da Moa e Peñafiel, os dedos dun sol preguiceiro tentan abrirse paso entre unhas testudas nubes que polo que parece non queren deixar pasar as primeiras raiolas do abrente para que o mar da ría estale en azuis celestes e verdesmariños cores. Amañece na fin do mundo e ata os cinco barcos mercantes que buscan o agarimo do mar de dentro, lonxe das mareiras montañas salgadas que se levantan no océano de fóra, semellan estar aínda durmidos e ausentes deste tempo. A alborada parda e gris instala unha paz espesa e salvaxe que se dilúe entre unha tímida borraxeira que, tal como o sol, tenta coa súa man húmida estenderse sobre o perfil branco e espumoso que o mar debuxa sobre a liña da costa.
A estas horas da alba, nada é máis que nada, e solo existe unha queda calma que descansa sobre o calado silencio desta mañá de decembro. O mundo semella estar perfecto e ata diría que o voo irregular e zigzagueante das gaivotas son sorrisos que a aurora regala a todos os que asistimos a este oceánico escenario que nos fai esquecer todo.
No peirao, debaixo da lonxa, collas de mariñeiros agardan, con milenaria paciencia pero tamén con desasosegada intranquilidade a que o mar decida abrir as portas dos seus prezados tesouros e por fin o paso do coche de liña como un elefante ou enorme hipopótamo mecánico faime espertar desta queda serenidade que me trouxo o día.
Outra vez volvo a pensar que o mundo vai moi apurado e dígome a min mesmo que quedaría aquí, sentado fronte a fiestra, esperando a que a hipnotizadora imaxe das ondas saltando polos muros da punta do peirao faga que de novo escape deste tempo que o reloxo marca, pero deseguido sinto a resgada sensación do xornal entrando por debaixo da porta co seu son de necrolóxica mortuoria, e volvo á dura realidade de enfrontarme a outro día máis que ultimamente só trae necesidades.
Ca mesma rutina de todos os días, collo o periódico e póusoo nunha mesa mentres almorzo un café dobre ben cargado con dúas tostadas de pan con aceite, ábroo a «tontona», coma sempre, para ver cal é a primeira nova que aparece e dígome: ¿Pero en que mundo vivimos? Un home leva trece anos cobrando unha pensión de viuvez cando resulta que é o asasino da súa propia muller. Realmente non sei o que pensar, pero se me poño a facelo diría que esta noticia ben sería o guión dunha película de Buñuel. E se fago un esforzo, ata podería dicir un director de cine por cada nova que leo. Para os aeroportos sen avións escollería a Berlanga, para un cemiterio de vivos Alex de la Iglesia, para o parador de Muxía a Alfred Hitchcock... Sumido nestes, non sei se estraños pensamentos, a mañá vaise facendo forte e case sen decatarme xa teño posto o invisible escudo protector que visto cada día. Como un oasis veño a descansar baixo a sombra destas palabras que escribo mentres cavilo que xa estamos ás portas do Nadal e que pronto será a véspera de Reis, o meu día preferido.
Paso outra folla do xornal e, ¡ou ledicia!, leo que o vindeiro ano a Volta Ciclista a España terá unha etapa con final no fermosísimo pobo de O Ézaro. Que contentos van estar os rapaces, e os non tan rapaces tamén. O mundo non é tan malo, e eu xa estou desexando ver pasar o multicolor pelotón pola estrada que serpea baixo o Olimpo Celta, e penso nesas escasas e pouquiñas cousas que son necesarias para facer que un home sexa simplemente feliz.