A elegancia enseñórase da tarde cando un carrán negro recibe a miña chegada á marisma. Unha temperatura impropia, máis un calmizo estival que a calor morna do sol outonizo que sinala o calendario, acompaña o seu bater de ás: grácil, lixeiro, evanescente.
Unha garza real delata a miña presenza co seu grallar estridente facéndome sentir coma un intruso mesmo nun lugar tan humanizado. O seu son de alarma levanta ao cento de lavancos que repousan os seus ventres sobre o leito do lameiro ou descansan acaroados aos xuncos da ribeira. Canda eles foxen unha presada de frisados e cercetas.
O rebumbio dos parrulos fai erguer do seu agocho unha tartaraña das xunqueiras que moi logo bate o territorio en voo baixo na busca dunha presa. A aguia peixeira continúa empoleirada sobre a súa atalaia, un poste do vello tendido de madeira, cunha actitude que arremeda a indolencia; só se erguerá a tardiña, río arriba, camiño do seu durmidoiro alén das arcadas da ponte.
Ás miñas costas algarean felices un fato de rapaces que estampan as súas sinaturas a carón do feixe de tags que ateigan as paredes dunha casa en ruínas. Poida que se esmeren en graffitear o throw up que previamente deseñaron nos seus cadernos de debuxo, ou que dean renda solta á súa expresividade para poñerlle a guinda á súa primeira peza: cinco cores sobre un fondo, sombras e volume, brillos que resalten os recheos.
Subida da marea
No entanto agardo pola subida da marea, coa esperanza de que achegue á miña posición as limícolas que se alimentan na lama que se estende ata a mesma desembocadura do río. O neboeiro achégase dende a ría. Avanza suave, silandeiro, co mesmo ritmo imperceptible, á vez que imparable, co que o fai o mar; unha vez que acada a marisma, dá en borrar canto de natural ou humano se esparexe arredor.
A marea avanza. A borraxeira envólvenos co seu alento frío, fai esvaecer a realidade mergullándoa nunha atmosfera fantasmagórica na que mesmo se desfigura a percepción do tempo. A brétema amalgama, coma o cuspe pegañento co que a andoriña constrúe o seu niño, canto captan os sentidos xunto cos pensamentos que acoden á cabeza: o zunido dos sprays coa voz de chifre que tradea a calixe tal unha bucina de néboa do primeiro asubión da tempada; o particular arrecendo a humidade que exhala o lameiro coa reverberación das páxinas que Rachel Carson dedica en The edge of the sea a lugares cunha maxia coma esta; a música de Arvo Paar, My heart is on the highlands, elevándome ás alturas neboentas das Cairgorms escocesas coa pregunta de se en verdade será a miña a última xeración que poderá gozar de semellante ofrenda.
Daquela, coa noite anticipada, o serán chega á súa fin. O kik agudo e repetido do carrán negro despídeme dende o lugar onde ande á espera do momento propicio para retomar a súa viaxe cara a terras máis meridionais. Á saída detéñome un intre ante a obra dos artistas. Reparo nas cores esvaecidas pola bruma que se adiviñan nas letras da parede, na soltura coa que deliñaron os trazos. E si, recoñezo que gozo co que vexo, que tamén eles, co seu persoal sentido da estética, contribúen na súa medida a encher o meu mundo de beleza.