Unha vez estaba cuns amigos finlandeses, conversando de noite na solaina dunha cabana, perdidos no medio dun bosque, ou sexa, no medio da nada. Escoitei un pitido ao lonxe e un son mecánico. Preguntei que era. «O tren ruso». «Pasa un tren ruso por aquí?». «Non, non», contestáronme, «o son chega de Rusia». «Pero a que distancia estamos de Rusia?», inquirín eu, convencido de que non conduciramos tanto desde Helsinki. «Ah, a uns cen quilómetros», contestáronme con naturalidade.
Temos tan naturalizado o ruído que o silencio é un tesouro que se manifesta en contadas ocasións. Repasando antigas gravacións do Consello da Cultura Galega, decatámonos de que non hai nin unha soa conferencia dos centos de actos gravados no noso salón de actos durante vinte anos que non teña de fondo o gaiteiro do arco da praza do Obradoiro ou, no seu defecto, algunha serra de calar, martelo hidráulico ou serea de grúa reparando patrimonios da Humanidade. Xa nin somos conscientes.
O ruído, máis que unha perturbación física, é sobre todo un marcador cultural. Entre as terrazas das vilas mariñeiras de Barbanza e as de Santiago temos todo un universo sonoro de distancia. Os domingos á mediodía a praza de Maura da Pobra é unha absoluta orxía de decibelios, pero as apacibles familias que gozan dos seus vermús nin se decatan. Poderían durmir a sesta alí mesmo, e habería que felicitalas. O que diferenza máis o Barbanza do interior do país non é a gheada nin o seseo, senón o alto que nos berramos as confidencias.