É o nome que máis se repite na axenda do meu teléfono móbil. Parece retórico, pero é real, porque non corresponde a un único número, senón a varias decenas cuxo prefixo coincide: o 91 de Madrid. Son números aos que non se lle pode devolver a chamada porque están programados por unha computadora, se ben detrás hai unha persoa, que fala tralo paso de dous eternos segundos. Por norma xeral, preguntan directamente pola persoa sen eles se presentar antes, momento no que dá comezo a unha conversa unidireccional que chega ao noso terminal sen filtro ningún, sen coñecer a temática que queren que escoites, que non é máis que un enlatado discurso para tratar de vendernos algo que non necesitamos. Nalgúns casos incluso se permiten afirmar que a conversa vai ser gravada sen o noso consentimento, algo que xera desconfianza e fainos sentir como súbditos do sistema.
Para colmo, invaden o noso espazo privado no medio do xantar, nunha hora sagrada libre de comunicacións telefónicas, libre de preocupacións, ou ben irrompen cando estamos nunha reunión, desviando a atención que necesitamos prestar.
A coincidencia do prefixo telefónico faime pensar que en Madrid hai moita xente vivindo de vender produtos que non necesitamos, xa que leiras ou estaleiros non teñen. Pero teñen información e datos, ese valor tan prezado. Non sería posible que tanta xente descoñecida tivera o noso número se non fora porque cando accedemos a un lugar virtual -ou físico- dámoslle a aceptar as condicións, condición indispensable para acceder a ese lugar. Cousas do século XXI.