Non sei vostedes, pero para min ten algo moi especial o xantar un bacallau con coliflor na Noite Boa. É un prato humilde na súa confección (no prezo do peixe xa non tanto, a verdade) pero que demostra que o máis importante da comida ás veces non é a elaboración, senón a cultura que a rodea e a memoria que a viste.
O bacallau con coliflor, ese peixe ao que só se lle permite un pouco de aceite de oliva e vinagre (os piadosos concederanlle unha allada), remítenos a un universo específico da costa atlántica galega e portuguesa. Esa noite o bacallau con coliflor é unha especie de hashtag compartido entre xente que non se coñece entre si.
A maior parte da xente cociñará o bacallau por tradición familiar. Ao facelo, pode que sen sermos conscientes, tamén participamos dun espírito colectivo. A mellor cultura compartida é sempre inconsciente.
Mesmo pode que a elaboración dos entrantes e deses primeiros de marisco teñan sido máis complexos e desde logo máis caros que o humilde prato principal. Pero ao final é o bacallau quen certifica que estamos nunha noite única e singular.
Julio Camba tíñao definido cruel (e maxistralmente) como «momia pisciforme» e nesa liña tamén o poderiamos definir como unha tristura bicroma. Pero tras a broma, a súa sinxeleza lémbranos algo que está no fondo: nesta noite de hai moito tempo, unha familia imposible, nunha situación comprometida, foi quen de saír adiante con ben pouca cousa.
Non é mal signo de esperanza para estes tempos. Gocen dos seus onde estean.