Hai quen sementa ventos e recolle treboadas. Antón Riveiro Coello animounos a sementarmos verbos e colleitarmos historias. Historias de cando a luz eléctrica non exterminara a Santa Compaña. Historias de crimes e de medo, de dopelgängers cobizosos e de vidas e mares contaminados por moitos puñados de euros. Historias de crítica social, rapaces que non entenden un non, mulleres que viven sen un si, e seres fermosos que deberían ter nacido gatos. Historias, mesmo traxedias, nas que resiste o humor como valado ao que arrimarse. Historias que saben a prólogo ou que revelan o latexo do corazón dos autores tralo son das teclas das máquinas de escribir. Historias nas que o pasado determina o futuro e o futuro o pasado. Historias de persoas que queren volver porque non marcharon. Historias que destacan o poder da palabra para ferir, para acusar; pero tamén para amar ou para destapar a verdade. Historias da Galicia que emigrou e da que ficou. Historias que fixeron noite en casas de ladrillo visto e que amenceron noutra dimensión.
Liñas compartidas proba o valor da biodiversidade no planeta literario. E se os libros son un xeito marabilloso de viaxar no espazo-tempo, este é un catálogo que envexaría unha axencia de viaxes que se prece.
«Liñas compartidas»
Varios autores
Editorial Toxosoutos (2019)
440 páxinas