Digamos que un abandono non é o mesmo ca unha derruba. Nunha construción abandonada inzan as plantas que mastigan a indiferenza; moi amodo, van apertando os muros ata afogalos por inanición, por pura asfixia mecánica. Na derruba, pola contra, os materiais caen ao baleiro nunha sorte de rede de arame: cristais, cerámica, tellas, trabes de madeira nobre, moluscos... Daquela, no desleixo da fábrica, percíbese zumegar un silencio inducido pola invernía, zoa coma o ruxido das tripas cando rosman a fame. A derruba prefire o caos. Ás fiestras antóllaselles prolongar a agonía dos cascallos polos seus vans, con maior perspectiva, porque o entullo vén sendo un berro que podreceu no espazo e no tempo. Se o desleixo se produce nunha conserveira, talvez aínda se poida recender o salitre e a graxa do peixe que alí latexou, pero ha de recoñecelo ben só o salgador. Na derruba, confúndese o cheiro do mar co radon do granito e solidifican os mínimos restos nunha espiña dorsal quebrada.
Entre os muros dunha conserveira abandonada (un naufraxio fóra de lugar) aínda sobrevive a elegancia do oficio. Consérvase no útero dun mar que nos precede, trousando o exceso de sal contra a ribeira. Nas súas paredes espidas só a ollada do voyeur pode fecundar as posibilidades do tempo.
FOTo JUAN JOSÉ DOVAL RIVADEMAR