José Alvite Grille: «Non boto nada de menos Suíza, como lles pasa a outra xente»

Xoán. R. alvite MAZARICOS / LA VOZ

BARBANZA

alvite

10 jun 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Se fue de Mazaricos en 1969 con un contrato de trabajo de una empresa de construcción a la que estuvo vinculado más de cinco años. «Faciamos moitos traballos en zonas de montaña. Lembro que incluso para unha obra nos trasladaron en helicóptero porque había tanta neve que era imposible subir nos coches», cuenta mientras recuerda lo duros que fueron los comienzos. «O idioma, os costumes, o sistema de traballo, foi un cambio moi grande para os que nunca sairamos da casa. Os comezos foron duros, pero había que afacerse. Despois, co paso dos anos, cada vez ían vindo máis galegos e a cousa xa se levaba mellor, chegou a haber tanta xente de aquí que te sentías coma na casa».

De la construcción, gracias a la recomendación de un amigo mazaricano, fue a parar a la empresa cárnica Micarna, en la pequeña localidad de Courtepin del cantón de Friburgo, donde pasó casi dos décadas alternando su trabajo entre la cadena de despiece de los animales y la del envasado del producto terminado. «Daquela era unha empresa moi grande -aún hoy sigue funcionando- que servía carne e outros produtos derivados á cadea de supermercados Migros, a máis grande de Suíza. Estábamos moi ben, o sitio era tranquilo e vivíase ben», explica.

Fue en 1990 cuando diferentes asuntos familiares le obligaron a volver a casa y ya nunca regresó al país helvético. Sí mantiene, sin embargo, contacto con muchas de las personas con las que compartió su largo período en la emigración. «Sigo mantendo relación con xente de Pontevedra ou incluso de Asturias coas que estiven traballando. Se che son sincero, non boto nada de menos Suíza, como lle pasa a outra xente. Coma na casa de un non se está en ningún sitio».