A cousa foi que unha formiga que andaría pensando nas súas cousas e non sabía onde se metía, invadiu o apousento legal da Dama de Elxe e fixo saltar todas as alarmas. E todo porque a un inglés que andaba de visita polo Museo Nacional de Arqueoloxía lle deu por poñer unhas gafas para ver de cerca, co fin de apreciar algún deses detalles que só lle interesan ós curiosos, e alí a estaba, unha formiga milimétrica paseando pola fronte da Dama, luxándoa e envilecéndoa. Non tiña máis ca sacar esa arma de demostración masiva que todos levamos no peto para retratala e que estalase o conflito, para que todos visen ó intruso insecto e se preguntasen se quen tal permite e digno de seguir tendo a custodia legal da ilicitana.
Supoño que nunca pensaría a boa Dama que unha simple formiga a poñería nos papeis, ela que seguramente tivo que soportar verdadeiros enxames delas cando custodiaba nas súas entrañas as cinzas da finada que retrata, ela que soportou tantas traxedias desde o día que saíu á luz, a golpe da picaraña que lle deixou unha marca para sempre. Toda unha aventura que das redes sociais pasou ó senado con intención de sacarlle a custodia a todo un museo nacional, como se dun matrimonio mal levado se tratase. E é que a Dama de Elxe é para calquera titor un tesouro e un orgullo previo pago dunha entrada.
O certo é que o da formiga foi a desculpa, porque a discrepancia vén de vello. Xa nunca os ilicitanos estiveron contentos co trato que lle daban a tan preclara señora, desde que tras o seu achádego o dono das terras onde se atopou a quixo para el só e púxoa de adorno no seu salón, para goce de visitas e invitados selectos, ata que tras a presión popular viuse obrigado a expoñela no balcón da súa casa a fin de que todos os veciños visen e coñecesen a quen se acababa de converter na primeira dama de Elxe. Logo andaron con ela dun lado para outro ata que un franchute moi avisado, negociou na clandestinidade para que a mercase o Museo do Louvre. E habería que agardar á Segunda Guerra Mundial, cando por arte de non se sabe que, cos nazis en París e os franceses en Vichí, se negociase a súa recuperación a cambio de varias obras compensatorias propiedade do Patrimonio Nacional, para instalala en Madrid. Pero os ilicitanos, que nunca renunciaron a esta filla predilecta que o Museo Nacional de Arqueoloxía tomou baixo a súa custodia, reclamaron acotío os dereitos de paternidade, e só nalgunha ocasión se lle permitiu levala a pasar uns días con eles, unha especie de cesión temporal, con permiso do titor legal.
Aínda houbo de sufrir a boa Dama o desprezo dun americano que lle quixo quitar mérito dicindo que non era máis ca unha mala copia, cando os restos de policromía indicaban unha antigüidade que se remonta a varios séculos antes de Cristo.
E agora unha formiga que non sabía por onde andaba, que se colou por unha bandexa de sales contra a humidade (vaia cousa rara para unha formiga dulceira), no mes máis caloroso e seco do ano, vai e pon en conflito ás dúas partes en litixio pola custodia da señora. Toda unha aventura que para as formigas acabou cun químico bombardeo de destrución masiva, e os mesmos parlamentarios que preguntaron por que estaba o animaliño alí e non nunha bandexa de azucre, deberán preguntar agora polos nocivos efectos colaterais que os mortíferos insecticidas poden causar na delicada pel da Dama.