O outono é tempo difícil, axeitado para practicarmos unha somnolenta melancolía. Sempre representará a dúbida entre rir ou chorar, que se quedará en escepticismo á espera da primavera. Esta estación bríndanos extraordinarios colores -ocres, vermellos, pardos, marróns, amarelos-, enganándonos como se fose un pasamento ledo; apreciamos as últimas flores que brotan a destempo: algunha rosa escuálida que se esqueceu de marabillarnos cando correspondía, unha tibuchina da gama dos azuis que non se sabe se xa é lila de loito, algún que outro hibisco despistado, sen esquecer a exuberancia dos leptospermun ou os mil contrastes das nandinas. De présa constatamos como todo vai quedando espido co temor ao inverno e, pasados eses primeiros días de festival de tonalidades outonais, sen sabermos moi ben se é morte ou vida, sen atinarmos se o sentimento correcto neste tempo debe ser o de rir ou o de chorar, quedámonos na tristura esperanzada de que no marzo todo rebrotará. Virá a primavera, virá, pero é posible que algúns non volvan botar follas vizosas. Tódolos outonos foron así mais nestes tempos de pandemia, esa dúbida, tan de outono, a sociedade está a vivila cun desconcerto permanente, sen saber cales son signos de vida ou de morte; sen a seguridade de se retornará a primavera para todos e sen cohesión social. Desconcertada, orfa de capitáns, navega a xente por unha terrible tempestade na que todo fuxe, revolto, do entendemento do común. Por exemplo: dinnos, en toda Europa, que instalemos nos teléfonos unha cousa, que custou moitos millóns, chamada radar Covid, disque para saber se pasa alguén infectado cerca; e resulta que todos os afectados terían que estar recluídos e non poderían terse achegado a un. Ou cando se gastan outros millóns máis en campañas de publicidade pedindo responsabilidade aos cidadáns para que nos vacinemos do gripe e despois non hai vacinas. Ou cando a diario nos indican que a poboación sospeitosa de estar contaxiada ha de facer os famosos PCR e atopámonos con que nin hai para todos, nin medios para comprobar resultados. Sobrevoa nesta pandemia, unha clase política, preadista, mantendo salarios que ofenden e que segue, erre que erre, sen reformar leis, sen actuar preventivamente. Ás faltas de embozos e respiradores do inicio da peste, xúntanse agora as de vacinas -a da gripe tamén- e de PCR cando debería terse provido para a poboación enteira. É outono e, con máis razón que tódolos outonos, estará ben pórse nas fiestras a ver como chove, como caen as follas, a esperar que todo sexa un necesario anuncio da primavera. En Adulterio (ed. Planeta, 2014) escribiu Paulo Coelho: «Non hai mellor momento que o outono para empezar a esquecer as cousas que nos molestan. Deixar que se solten de nós como as follas secas, pensar en volver a danzar, gozar de cada momento de sol, que aínda quenta, quecer o corpo e o espírito cos seus raios, antes de que se vaia durmir e se converta nunha débil lámpada no ceo». Que si, que, sen dúbida, virá a primavera. Despois do inverno.